Gökte bir yıldız her zaman yalnızdır, toprakta bir ağaç ve dünyada bir insan... Ne kadar kalabalık olsa da etrafın çoğu zaman kalabalığın arasında yalnızsın. Kafanı kaldırıp gökyüzüne baktığında, en çok parlayan yıldız, yalnız olandır. Kocaman tarlanın ortasında tek başına duran ağaç, tüm ağaçların en görkemlisi... Nitekim kaç milyar insan arasında yalnızlığı tatmış kişi de hayatın en çok pişirdiği olur. Yalnız kalmaktan korkmadığında anlıyorsun en doğru kalabalıkta olmayı. Her kalabalık yalnızlığı gidermiyor; bazen bedenlerden önce ruhların bir olması gerekiyor. Anlaşmak kadar anlaşılmak, var olmak aslında anlaşılmayı da anlamak... Hiçbir yalnız, yalnızlığını tek başına kazanmaz aslında. Her yalnızlığın altında bir neden ya da bir fayda vardır. Ama gerçek fayda sağlayanlar hiçbir zaman fark ettirmeden, göze batma kaygısı taşımadan yalnızlığını paylaşır seninle... Ağacı besleyen topraktaki mineraller gibi, gerçek dostlar seni yüzeyden değil kökünden destekleyendir. Sen onun her zaman orada olacağını bilirsin. Ve kocaman tarlada yalnız kalmaktan çekinmezsin. Ve bilirsin ki desteği her zaman omzunda olan dost elleri, sen görkemli bir ağaç olduğunda seninle en çok gurur duyan olacaktır...