“Nasip…” Birinin, önceden alnına yazılmış olduğuna inanılan pay veyahut o paya düşen şey. Ne güzel anlam yüklü kelime. Ne eminsin ne de ümitsiz. Ama senin adına en iyisini bilene teslimsin. “Nasip…” Bir şeyi çok istersin bazen. Çok seversin yâr olmasını istediğini. Hatta tüm şartlar uygundur dileğine. Sonra sevdiğin de sevmiştir seni. Olur demişsindir. Ummuşsundur bilmeden geleceği. Derken! Olmaz hani. Yaz mevsimi ortasında yağmur yağar ve o pikniğe gidemezsin. Veyahut gidersin ama çamur olur her yanın. Gittiğine sevinemezsin. “Nasip…” Hesaplar yaparsın nice zaman. Çarpmak, bölmek, ince elemek, kılı kırk yarmak işe yarar sanırsın. Hayaller kurarsın. Gelmişsindir sonuna kadar. Elini uzattığında tutacak kadar yakınsındır. Lakin bir engel çıkar önüne. Gönül sabır ile harmanlanmamıştır henüz. İlkbaharın ortasında yapraksız kalırsın. Gövden üşür; güneşte dahi barınamazsın. “Nasip…” Yollar çeker canın. Dünyanın bir ucunu düşlersin. Valizine üç, beş eşyanın yanı sıra koymuşsundur hevesi. Planlar yapılmıştır. Haritalar alınmıştır. Tek tek rotanı yazmışsındır ajandana. Müzeler, parklar, mağazalar bile eklemişsindir rotana. Belki dakikalar kalmıştır beklediğin o ana. Olmaz. Uçmaz. Tren kalkmaz. Kapıyı kilitleyen de açan da aynı anahtar değil mi? Kırk takla atsan da karınca kadar bile gidemezsin. “Nasip…” Damlaya damlaya göl olur düşüncesine inanırsın. Belki çok daha fazlasına hırslanırsın. Biriktirir, malına mal katarsın. Yetmez, kat kat atarsın. “Onu da alayım, şunu da yapayım.” cümlelerini ne sık kurarsın. Yine atasözlerini dinlemezsin. “El getirir, sel getirir. Kısmet olmazsa da el götürür, yel götürür.” Dünya ders dolu ama unutursun. Yiyemez, hayrını göremez, nefesin kıymetini bilmezsin. Dünya malının zenginlik getirmediğini hesap edemezsin. "Nasip”… Ne tılsımlı kelime. İşte bir muazzam hakikat. “Sana ait olan seni bulur.” Özün sözü şudur ki; mahal yok endişeye payına düşerse muhakkak kavuşulur…