Kabul olmayacak dualar etti minik kalbim. Gerçekleşmeyecek hayallere daldı. Umutsuz ümitlere kapıldı. Bekledi de bekledi. Yolun sonunun görünmesini diledi. Çıkmaz bir sokağa takıldı kaldı. Kısır döngüden bir türlü çıkamadı. Tünelin sonundaki o minicik ışığı aradı durdu. Sonra anladı ki bir örümceğin ağlarına takılmış gibi takılmıştı olmayacak bir hayale. Debeleniyor, uğraşıyor ama gerçekleri gördüğü halde bir türlü kurtaramıyordu kendini. O hayal o kadar güzel ki kırmak istemiyordu onu. Parçalarına ayrılmak işine gelmiyordu. Ama kaldıkça o sessiz çaresizlikte daha da kötü oluyordu her şey. Gerçekler bir bir yüzüne vuruyor, mantığı yeter derken kendi (kalbi) evet demeye can atıyordu. Yeter ve Evet çarpıştıkça çarpışıyor, savaş alanı daha da genişliyor ve kimse kazanamıyordu. Kazananı olmayan bir mücadeleydi bu. Zarar ziyan gittikçe büyüyor ve olan sadece bana oluyordu. İnsan kendine karşı nasıl kazanır ya da nasıl kaybeder? Bu savaşın çıkmasına sebebiyet veren şahsiyet ise sadece uzaktan izliyordu benim bu mücadelemi. Yüzünde o kendini beğenmiş ifadesi ile sonumu merakla bekleyerek film izler gibi izliyordu beni.