Gökyüzünün sureti bir başka gri bugün, sanki biraz da geciken bahara küskün… Ekinoksa iki gün kala, kar yağıyor lapa lapa… Yine bir pencere kenarındayım, kendi yansımamı az buçuk görebildiğim o cam bir ayna oluveriyor bana. Benim de o küskün grilikten nasibini almış bakışlarımın ardında sırlı aynanın içinden geçiveriyorum, önümde uzanan takvim yapraklarından birinin üzerine atlayıp tuhaf diye adlandırabileceğim bir yolculuğa çıkıyorum. Anılar bulut bulut, hafızamın göğünde asılı duruyor, gözlerimden ha yağdı ha yağacak… Çok değil az ötede bir başka ekinoks gününde, hani o geceyle gündüzün eşitlendiği, baharın müjdecisi olan günde yüzümde bir tebessüm, göğüs kafesimde çırpınan kalp kuşu, bembeyaz yeni bir sayfa gibi umut dolu… Solukleniveriyorum orada… Baharı iliklerimde nasıl hissettiğimi hissediyorum tekrar tekrar. Yeniden ve yeniden… Ve aklıma üşüşen dizeler eşliğinde o anın büyüsüne bırakıyorum kendimi… “Ekinoksum… Hem gecem hem gündüzüm… Ayım, Güneşim, gökyüzüm…” Sonra nefes nefes günler dökülüyor ömrümden… Bir adım ileri, iki adım geri… İlerliyorum derken daha da geriye çekildiğimi bilmeden… Rastlıyor yolum göğün kavuşamayan iki âşığına… Biri Güneş, diğeri Ay… Biri gündüzün parlak çiçeği, diğeri gecenin romantiği… Sağlamak mümkün mü eşitliği? Yılda iki kereden fazla değil, sonrası hep bekleme, hep hasrette… Bakışlarımın ardındaki eşikten geçip tekrar cama düşen yansımama dönüyorum… Kar daha da fazla yağıyor şimdi… Göğün sureti daha da gri… Güneş’e kavuşmak belki başka baharlara, belki başka ekinokslara kaldı diyorum… Perdelerimi çekip usul usul inen geceyi bekliyorum. Not: Eşitlik önemlidir. Zihninizi kalbinizle eşitlediğiniz gün hep ekinokstur. Güneş ile Ay o zaman el ele verip ruhunuza hiç bitmeyecek baharı müjdeler. Buyrun, ekinoksa doğru giderken dinleyin: https://www.youtube.com/watch?v=7BkiPYjxmjk