İnce bir iplik üzerinde yaşıyoruz dünyayı, Ha düştük ha düşeceğiz. İlerlemeye çalışan parmak uçlarımız acıyor. Korkularımız bir yandan sarıyor bedenimizi, düşüncelerimizi kontrol edemiyoruz. Çünkü arkamızda sayısız insan düşüyor kendi çukurlarına. Bilmem nasıl gideriz bu yolu, Hangi rüzgar hangi fırtına yıkar bizi. Var mı dinlenebileceğimiz bir sokak? Var mıdır bir kaldırımı? Koşulsuz izin verecek var mı bize... Sanırım biraz daha az düşünmeliyim çünkü düşüncelerim ağırlık yapıyor omuzumda. Korkuyorum aşağıya düşmekten, Zaten dünya ipliğinin üzerinde de zor dayanıyorum. Belki de fark etmez ne dersiniz? Düşsem de olur düşmesem de... Öyle de zor böyle de. Değil mi? Ah bu ikilemlerimiz söylenip söylenip sustuklarımız. Şimdi biraz daha ilerleyeceğim acıyan parmak uçlarımla. Ve her gün şahit olacağım acıya dayanamayıp düşen her insana.