Bütün gördüklerimiz belki de görünmeyeni bulmak içindir. Evrende var olan her şey, bir ruh ve bir ahenk taşır. Bunu görebilen ve hissedebilen insan, gerçekten yaşıyor demektir. Mesela, kendisiyle konuşabileceği bir yolu vardır. Kimseye ihtiyacı olmadan. Kelimeleri vardır, gözyaşından ve düşüncelerinden ibaret olan. Bunlarla yaşar insan ve bu duygularla var olur. İnsanoğlunun aslı da budur zaten. Kendi kendine yetiyor olabilmesi... Bu dünya düzeninin kuralı seçmek ve insanoğlunu kalbiyle ayırt ediyor olabilmesidir. Buna göre davranır hayat, buna göre seçer. Çünkü ilerlemesi gereken sert basamakları vardır bu insanların. O karanlık yollardan korkmadan hem de. Bizler duygusuzluk diyemeyiz bunun adına. Çünkü korkusuzluk güçlülüğü ifade eder. Güçlülük ise ölmeden, ölmeyi yaşatır bizlere. Bu da bizi insan yapar. Ve kalın basamaklar karşında tek başına ilerlemenin zırhını giydirir bedenlerimize. Aslında her yükselişimiz daha da güç katar bize. Hatırlarsanız öncesinde zayıf ruhlarımız ve benliklerimiz vardı. Bizler görebildikçe, kendimizi tanıdıkça. Ve en önemlisi, hayatın bizi seçmesiyle ve bu zorlu yolu önümüze koymasıyla ilerledik. Aştık tüm basamakları, Hiçbir kuvvetimiz yokken. Şimdilerde dünyayı aldık karşımıza. Ve şimdilerde göz göze savaşıyoruz. Eşitlendik dünya.