İnsanların kendine bakım vermelerinin ve kendileri ile ilgilenmelerinin çok güzel ve şefkatli olduğunu düşünüyorum. İnsanın kendine iyi gelen şeyleri bilmesi çok önemli. Son zamanlarda insanlar kendilerini daha iyi hissetmek adına yaşlarından daha genç görünmeleri gerektiğini düşünüyor. Bunun ne kadar yaygın olduğunu çevremdeki neredeyse herkesin botokslu olduğunu öğrendiğimde anladım. Gizli botokslular topluluğu varmış çevremde. Ve bir tek botokslular tanıyormuş diğer botoksluları. Ben o topluluğa girme konusunda hiçbir zaman çok istekli olmadım. Sadece çatmaktan yorulmuş kaşlarıma biraz yardımcı olmak istedim. Yaşamım boyunca biriktirdiğim kızgınlıklarımı, öfkemi ve şu ana kadar o çatıkta birikmiş olanları biraz boşaltmak istedim sadece; o sert görünüşü biraz olsun yumuşatmaktı niyetim. Bedenime yabancı madde almaya karşıyım aslında. Ne gerek var öyle bir müdahaleye diye düşünen biriyim ama sonunda bir arkadaşımın ısrarı sonucu bu gizli gruba katılmaya karar verdim. Kendimi böyle daha çok beğeneceğimi ve bana iyi geleceğini belirtti. Aldım o zehri yüzüme ve o çizgilerdeki beni ben yapan yaşanmışlıklarım kayboldu, gitti. Sanki hiç yaşanmamış gibi görünüyorlar şimdi. Çatık kaşım oldukça azaldı, artık alnımda hiç çizgi kalmadı. Gözlerimin yanındaki çizgilerden eser yok. Aynaya baktığımda kendimin daha genç görünen bir versiyonunu görüyorum. Esas beni şaşırtan botokstan sonra gülümsediğimde hissettiklerim ve aynadaki görüntüm oldu. Yüzümde hissettiğim gülümseme bana ait değildi, sanki zorlama bir gülümsemeydi bu, emanet gibi yüzümde duruyordu. Aynada kendime gülümsediğimde ya da fotoğraflara baktığımda o eski içten ve bana ait olan gülümsememi göremiyorum. Bu beni çok üzüyor. Beni aydınlatan o güzel gülümsememi sırf olduğumdan daha genç görünebilmek adına o kırışıksız, çizgisiz ve duygusuz yüz ifademe feda ettim. Fotoğraflardaki beni tanımıyorum, o gülümseme bana ait değil. Kendime ihanet etmiş gibi hissediyorum. Benimki çok belli olmayan, yüzümün şeklini değiştirmeyen bir botoks aslında. Çevremdekiler fark etmedi bile ama ben biliyorum ve bu yüzle kendimi mutlu ve rahat hissetmiyorum. Bu olanlar hangisi daha öncelikli diye düşünmeye itti beni. Gerçek gülümsemem mi yoksa çizgisiz bir yüz mü? Şu an için cevabım gülümsemem oldu :) Belki önceliğim ilerleyen yaşlarda değişebilir, bunu zaman gösterecek.