Nokta ile virgüllerin arasında sıkışmış kalmış gibi hissediyorum kendimi. Sendeliyorum bazen hayatı yaşamaya çalışırken ve bunu elimden geldiğince belli etmemeye çalışıyorum. Hayat denen kargaşada, elimi verip kolumu kaptırmamak için elimden geleni yapıyorum. Verdiğin her kıymetin karşılığı olmuyor bazen. Değerini biçemediklerin, en değerli yerinden vurabiliyor bazen. İşte buna da hayat deniyor. Ne iyisi belli ne de kötüsü. Yola çıktıkların seni yolda bırakmasalar da yolu sana zindan edebiliyorlar. Ve seni hep çantada keklik sanıyorlar. Seni, virgül koydu zannedeceklerdir, ama senin için artık nokta koyma zamanı gelmiştir. Kimin ne olduğu nasıl olduğu belli olmayan bir dönemde yaşıyoruz. Hayat bizi yorsa da yaşadıklarımız kalbimize ağır gelse de defalarca düşsek de yine de devam etmek zorundayız. Sevgiyle beslenen kalbimizi bu güzellikten mahrum etmeyeceğiz. Çünkü muhabbet olmadan var olamaz insan. Sözler ve davranışlar bir kenara dursun, gönülleri bir eylemeden yaşadım demesin kimse. Ben bir güzele gönlümü verdim alsın ateşlere atsın beni demeden kalbimi hissettim demesin kimse. Hayatın üzüntüsünü bir kenara bırakarak, ayağına taş niyetine takılan insanlara eyvallah diyerek, en acı hasrete bile göğüs gererek, gönlünü ver gitsin bir gönlü güzele.