Bir kahramansın sen… Evet, yanlış okumadın. Bir kahramansın sen. “Ben mi?” diyorsun gözlerini açarak, hafif bir inançsızlık, hafif bir şaşkınlık… Hiç şaşırma, öyle inançsızlık çizgisine doğru yanaşma. Kah-ra-man-sın! Bunca zamandır kulaktan kulağa dolaşan o masalların, o süper kahraman hikâyelerinin suçu belki de, sen de haklısın. Ama şimdi bir silkelen, kendine gel, diyeceklerimi can kulağıyla dinle: Sabahları Güneş’in o turuncumsu ışıkları yıkıyorsa yüzünü, bir tebessüm konduruyorsa ruhuna, tüm hayal kırıklığı kesiklerine rağmen yeni güne başlama cesaretini gösterebiliyorsan ve aynı günün ağırlığını saymaya çalıştığın yıldızlara bırakıp uykuya bırakabiliyorsan kendini bir kahramansın sen. Her nefes bir selamdır hayata. Ve bir mesajdır her uyanış geceden sabaha. Omzuna yüklenen sorumluluklar, gönlünde taşıdığın yükler… Kimi zaman en korkutucu canavarlardır dert ve keder… Verdiğin savaştan yılmıyorsan, haklı mücadelende yitirmiyorsan azmini, korkmana rağmen devam ediyorsan yoluna bir kahramansın sen. “Kahramanlar korkar mı ki?” dediğini duyar gibi oluyorum. Korkmak en doğal duygulardan biri değil midir? Korkuyorsan, korkuyu biliyorsan hayatta kalmayı da öğrenirsin. İşte hayatta kalmayı bilmektir aslında kahramanı kahraman yapan. Hayattan koptuğunda yaşamdan da koparırsın tüm bağlarını… Bu dediğimi iyi düşün. Ondan bundan bağımsız düşünebiliyorsan, akılcı şüphenin dinamikliğiyle salt inancın saflığını birleştirip sarabiliyorsan kendini, öğrenmeye tutkunsan bir kahramansın sen… Aklın ve yüreğin yürüdüğün yolda yoldaşındır. Yalnız olmadığını hatırla! Şimdi bana “Ben kahraman değilim” diyeceksin, öyle mi? Görünmez olmana, uçmana ya da kırıp dökmene gerek yok. Kendini doğru okursan anlarsın! Sen bir kahramansın!