İnsan birine kırılınca dünyanın yaşanılabilir bir yer olduğu gerçeği siliniyor aklından. O anda tüm şehirler, dağlar, gökyüzü sanki üzerine yıkılıyor. Altında koca bir enkaz bırakan bu duygunun adını yine enkazın altından tek başına çıkmaya çalışırken daha iyi anlıyor. Öyle ki biraz çaba görse, bir elin yahut istediği bir elin ona uzandığını görse belki daha farklı duygularla yeniden başlayacak hayata, yaşamaya fakat hep öyle olmamış mıdır? İnsan kırıldığı yerden tek başına kalkmış, altında kaldığı enkazı tek başına yenmeye çalışmıştır hep. Dönüp de geriye baktığımda çoğu enkazı tek başıma açtığımı biliyorum. Bazılarına ben söylemedim elini ver diye. Bazıları bildiği halde elini uzatmaktan çekindi. İnsan bu hiçbirine gönül koyamazsın çünkü içinde olmadığın gönlün tesiri de olamazsın. Senelerin evrildiği şu zamanda bir insanı kırmanın bir eşyayı kırmaktan daha kolay olduğunu öğreniyorum yavaş yavaş. Koltuklar, kanepeler, vazolar, pencereler, telefonlar bir insanın kalbinden değerli artık. En ucuz şeyin düşünülmeden edilen sözlerin olduğu şu çağda nelere yol açacağını bilmeden yapılan hareketleri yadırgamıyorum artık. Çünkü anladım ki insan kırıla kırıla büyür, kırıla kırıla yaşar ve kırıla kırıla ölürmüş dünyada. İnceliği de düşünsen kaba bir hareketle ömrünü de geçirsen zaafın olan şey seni kırarmış elbet. Bunun bir eşya bir nesne ya da bir insan olması fark etmezmiş. Sonuçta hepsi de seni kırdığında dönüp ne hale geldiğini merak etmez, kırıldığın yerden toparlanmana yardım etmez. Öyleyse kırılın çünkü istemediğiniz zamanda kırılmak uzun bir orman yolunun tam ortasında hazırlıksız yakalanılan yağmura benzer. Çaresiz ve olanaksız kaldığınız bu yağmurdan sırılsıklam olarak çıkamayacağımıza göre istemediğimiz zaman kırıldığımızda ise o enkazdan bir şeyleri feda etmeden çıkamayız. Kimisi için vicdan, kimisi için sevgi, kimisi için iyi niyet. Hangisini kaybedersen kaybet büyük kayıptır insan olana…