Matematikle aram çok iyi olmadı. Sevmedim rakamları doğuştan ya da sonradan. Üçgenin iç açıları toplamı 180 dereceymiş; Pisagor teoremi a²+b²= c² şeklinde ifade edilirmiş; 2+2=4 edermiş… Hepsi ve niceleri değişmeyen kurallarmış. Sabitmiş! Ben değilim! Sahi benim üçgene benzeyen bir halim mi varmış? Karem ne ola ki? Rakam gibi mi görünüyorum? Sen, o, sizler, onlar... Bazen aynadaki bakışlarım bile beni suçlarmış! Kulaklarım hep aynı kelimeyi duyarmış! “Değiştin!” Değiştim! Suluyor beni mevsimler, bazen üşüyorum, bazen iliklerime kadar ısınıyorum. Yolda yarenlik edenler de, bırakıp gidenler de, üçgenin iç açıları gibi sabit kalmamı bekliyor. Ama alnımdaki çizgilerden, ayakkabı numarama kadar büyüyorum! “Değiştin!” Değiştim! Şaşırtıyor beni insanlar, kâh gülüyorum, kâh gözlerim dolarak akışı izliyorum. Yakın durup sevenler de, uzak durup üzenler de, Pisagor teoremi misali aynı gülümser bakışla görmek istiyor beni. Ama açılıyor gönül gözüm, ders alıyor yüreğim, öğreniyorum! “Değiştin!” Değiştim! Aynı nehirde iki defa banyo yapmıyorum, yürüyüp başka su kaynakları arıyorum. Benimle beraber paçalarını sıvayanlar da, karşı kıyıdan dürbünle izleyenler de, 2+2=4 ettiği gibi aynı dalgada serinlememi istiyor. Ama daha büyük kulaçlar atıyor kollarım, eskisi gibi tuzlu su gözlerimi yakmıyor, keşfediyorum! “Değiştin!” Değiştim! Rakamları yine tatile yolladım ve oturdum kendime methiyeler yazıyorum...