Kelimeler çok şey anlatır, bir o kadar da anlaşması zordur onlarla. İki kelimeyi bir araya getiremez ya insan bazen. İçi dolar kocaman bir boşlukla… Her derde kelam olan kelimeler bazen bir araya gelemezler. Anlatmak istesen anlatamazsın ya gözler duvara takılır kalır, çünkü o kelimeler çok yoğun anlamlar barındırır. Bir sinirlenmeye gör ağzından acelesi var gibi, yarış yapar gibi sıralanır. Bazense iki kelime ağzını kulaklara vardırır. Çok zor olmasa gerek söylemesi, söyleyince mutluluk yaratır. Kelimeler aslında tüm duyguları kuşatır. Yeter ki söylensin, söyleyebilmekte şifadır. Bir kez içine attığında sanki tüm kapılar kapanır… Söyleyecek çok şey vardır aslında, ama kelimeler karmaşasında kaybolur insan. Her zaman kurduğu cümleler o zaman yetmez anlatmaya. Anlatmadan anlaşılmak ister ya insan; işte böyle zamanlarda… Kelimeler bir araya gelemez bazen, sen ne kadar konuşmaya çalışsan da anlamları dolduramaz yetmez güçleri derdini savunmaya. Çaresizlik midir? Kalbin kafesine kapanan duyguları ifade edemediğin. Söylemek isterken kelimeleri cümleye yerleştiremediğin. İşte bazen işe yaramaz ne kelimeler ne de cümleler… Duyguların esiri olunca söylenecekler. Böyle zamanda anlamak, anlatmaktan da meziyet ister. Asıl mesele söyleneni anlamak değil, söylenemeyeni anlamlandırabilmektir. Söylenenler insanda iz bırakır; bazen iyi bazen kötü. Söylenmeli, değeri insanda güzellik oluşturacak kelimeler. Mutsuz eden upuzun cümleler söylerken; mutlu eden iki kelimeyi söylemek çok mu zor gerçekten? Kelimeler bazen bir araya gelemezler. Kalbini dolduran boşluğa hapsolur, dilini döndürmeye izin vermezler. Kelimeler mi çıkmak istemez, yoksa duygular mı onları söyletmezler? Ne zaman boşluğa düşsem kelimeler bir araya gelemezler. Hem mutlu eden hem de üzen kelimeler.