Doğduğumuz andan beri bir yola çıkıyoruz ve bu yolda bir sürü olayla karşılaşıyoruz. Olayların içinde ise birçok insanla. Ve bu insanlar bize her olayda yeni bir şey öğretiyor; bazen sevmeyi bazen dikkat etmeyi ve çoğunlukla kendimize önem vermeyi… Hayat insanı attığı her adımda değiştiriyor. Çocukken baktığın görüş açısı artık hayatından siliniyor, yaşanılan olaylardan çıkan tüm dersler seni hamur gibi yoğurup mayalayıp hayata hazır hale getiriyor. Bu hem başa gelen yaşanması zor olaylar için de hem de keşke hayatımız hep böyle olsa dediğimiz keyifli anlar için de… Yol uzadıkça yaşanılan şeyler de artıyor. Bazen başımıza gelen o kötü olayı yaşamamış olmak istesek bile yola devam etmemiz için gereken mesajı bize öğrettiği için aslında başımıza geliyor. Ve hayatın önemi o yaşanan kötü olaydan sonra anlaşılıyor. Ne zaman başına bir zorluk gelse ardından her zaman güzel şeylerle yol kendini tazeliyor. Zaten böyle olmasa nasıl düzelirdi ki yol? Yaşarken bitmeyecek gibi gelse de görebilirsek eğer hayat bize her zaman birkaç kapı açıyor. Bu seçtiğimiz kapıların ardından giderken o yol tekrar bir seçenek sunana kadar bizi başkalaştırıyor, değiştiriyor, geliştiriyor… Aslında insan kendi kendine değişmiyor; hayat, yaşanılanlar iyisiyle kötüsüyle insanı değişime zorluyor. Ve hiçbir insan çıktığı yolda kendisi gibi kalmıyor… Her yol kendine göre bize şekil veriyor; yaşam boyunca insan yürümeye devam ediyor ve öğrenmekle başlayan bu yol bizi sürekli değiştirirken hayat yolu adını alıyor.