Bütün yorgunluklarımı, bütün kırgınlıklarımı alıp sana gelesim var. Dizlerine yatıp saatlerce anlatasım var, bu yaşıma kadar yaşadığım her şeyi bir kaç saate sığdırasım var. İçimde anlam veremediğim duygularım var. Sanki kavuşmak nasip olmadan her şey yarım da kavuşunca tam olacak gibi hislere sahibim. Yüzümde sıklıkla oluşan ve hasretin sebep olduğu hüznüm var. Sana yazdığım şiirlerden ötürü beceremesem bile az kişi de dese şair lakabım var. Odamın bir köşesinde kitaplarım, gönlümün her köşesinde ise senin adın var, yüzün var hüznün var. Evden dışarı çıkarken sıkıca kontrol ettiğim kapının anahtarı akşama kadar cebimde dururken,  mühürlendiğim gözlerinin bir kaç saatten başka yanımda olmayışı nedendir ey yar. Sitem değil bu satırlar. Ama yürek yangınını da su söndüremez bilirsin. Bilirsin dalın çiçeğe hasretini. Anlarsın kurumuş toprağın suya özlemini. Hissedersin ufacık bebeğin annesine muhtaçlığını.

 

Gönülde ne hissedilirse dile o gelirmiş. Gönül neyi özlerse bütün sözcükler onun adının harflerinden oluşurmuş. Kalp neyi bilirse dünya ona dönüşürmüş. İnsan nereye yönelirse yarin yüzünü bulurmuş. Eller ne zaman üşürse, yüzüne hüzün çökerse bil ki kaderin vakti yaklaşmış nasibin yola çıkmış demekmiş. Kaplumbağa misali da olsa gelecekmiş. İğne deliğinde de olsan seni bulacakmış. Ve diyecekmiş ki, zor da olsa buldum seni gel birlikte kaybolalım.