Güven, güvenmek, güvenli an, güvenli ses, belki başka bir nefes... Neydi o his? Sarmalanmak mı? Saklanmak mı? Paylaşmak mı? Taş devri gibi mağaralara kurmak mı evini? Hikâyedeki kız kulesine kapatmak mı prensesini? Karanlık mı bizi korkutan? Kâbuslar mı? Kâbuslara neden olanlar mı? Neydi o his? Aydınlık mı? Muma ışık vermek mi? Sessizlik mi? Lâl eden geceleri? Kat kat yorganlar altına sokturan bedenimizi? Kapılar mı kapatan en mahrem dünyamızı? Neydi o his? Çelik belki, zifiri karanlık rengi ya da ince bir ahşaptır, çiçek desenli. Bir resim yapmak, bir müzik açmak, “an”a güvenmeye yetmez mi? Çocuk, çocuk olmak, çocuk kalbi pembe düşler kurdurmaz mı? Neydi o his? Güç kılıçları, beş kollu canavarlardan, kötülük prenslerinden, sisten, isten korumaz mı bizleri? Sizi bilmem ama benim için en güvenli ses, babamın karanlık çökünce, evimizin kapısına attığı adımlardan sonra duyduğum “anahtar sesi”.