Lavinya Dergisi 4. Sayısı

Ey dalgalanan al,
Ey rüzgârın nefesiyle bile sarsılmadan duran sancağım…
Sana bakarken bir alnın teri gelir aklıma —
cephelerde güneşin altında parlayan,
çocuğunu ardında bırakıp giden bir askerin alnı.
Senin rengin, o alınlarda doğan bir büyü gibidir:
kaderiyle, cesaretiyle ve sessiz dualarıyla kar

Her birimiz, birbirimizden farklı ve kendine özgü yaratıldık. Parmak izlerimiz kadar özel ve değerliydik. Düşünüş biçimlerimiz, olaylara bakı

Bir psikiyatri koridorunda bulunduğumda gördüğüm tek şey iyi insanlardı, savaşçı ve dünyayla barışmaya çalışan insanlar peki ya siz hiç soludunuz mu bir psikiyatri servisi havasını? 


Kimisi kaygılı öne arkaya doğru savruluyor bedeni düşüncelerinin şiddetinden mi acaba bu denli kendini k

Bir çığlık sesi ile yorgun göz kapaklarımı yavaş yavaş araladım. Gözlerimi açar açmaz ellerim ve ayaklarımın ne kadar üşümüş olduğunu fark ettim. Gözlerim çığlığın kaynağını arar gibi etrafta gezinirken televizyonda bir korku filminin oynadığını fark ettim. Kanepede esnerken soğuk bir kış günü telev

   Bir zamanlar, yeryüzü ve gökyüzü arasında bir kadın yaşardı. Bugünün insanları gibi ama eski zamanın ışığını taşırdı teninde. Adı Elpis’ti. Yunan mitolojisinde umut tanrıçasıydı. Annesi Nyx ise Gece Tanrıçası. Pandora’nın kutusundan çıkan bütün kötülüklerin arasında kalan tek iyi şey El

Evren, mükemmel bir orkestra gibi çalışır derler. Gezegenler ritmini şaşırmaz, yıldızlar zamanında parlar, kara delikler bile görev bilinciyle yutar.
Ama sonra bir insan gelir, mikrodalgada pizzayı fazla ısıtır ve tüm denge bozulur.
Kozmos genişler, insan tost yakar. İşte uygarlığın kısa özeti.

Küsebilir miydin kendine?
Ya da kendini cezalandırabilir miydin?
Kızsan, terk edebilir miydin?
OKUMAYA DEVAM ET

   Bazı insanlar için yaşam, sürekli bir maraton gibi devam eder. Bir bitiş çizgisine varır varmaz diğer hedef için yeniden yola çıkarlar. Hatta bazen bir işi tamamlamadan diğerine başlar, kimi zaman da biten her proje yerini daha büyük ve daha iddialı bir hedefe bırakır. Kısa molalar yaln

Bir beyaz gül bıraktım ardından
Ne kokusu kaldı ne sıcaklığı elimde
Yalnızca sessiz bir sitem gibi
Usulca soldu kalbimin dibinde


Konuşmadık hiç, biliyorsun
Sözleri susarak aştık biz seninle
Bir sessizlik büyüdü aramızda usulca
Sözsüz bir aşkın, en ağır bedeli gönlünde.




Gözlerin, karan

Geyik… Ormanın sessiz bekçisi, gözleri uyanık ve adımları narin. Alageyik dağın doruklarında süzülür, boz geyik uzak tepelere dağılır. Her biri varlığıyla yaşamın kırılgan ritmini taşır. Anadolu’da adı geçtiğinde, bir efsane titrer havada, izine rastlamak uğur sayılır. Bakışıyla büyülenmek huzur ver

Efsaneye göre, İkarus balmumundan kanatlarını takıp göğe yükselmişti. Babası Daidalos ona tembihlemişti: “Ne çok yüksel, ne de çok alçaktan uç. Aksi hâlde güneş kanatlarını eritir, deniz seni yutar.” Ama gençlik, her zaman uyarılardan hızlıdır. İkarus, rüzgârın coşkusuna kapılıp yükseldikçe yükseldi

        Hakikat nedir? Söyleyenin sesi mi, duyanın yüreği mi belirler onu? Bir söz ne kadar doğruysa, o kadar tehlikeli midir sonu? Ve gerçekten aranan doğru mu? Yoksa duyulmak istenilen yalan mı, hakikat diye süslenip duruldu?