Susuyor,

Ve yine susuyor.

Yetindiği tek şey ise,

Elinde tuttuğu küçük, kare bir resim.

Oysa…

Papatyayı ilk eline alıp kokladığı zaman,

O kokunun,

Hiç bitmeyecek, hiç tükenmeyecek olduğunu sanıyordu.

Her koklamasında derin bir nefes çekerek,

O nefesi hemen koy vermiyor,

Yüzü kızarana dek öylece duruyordu.

Aslında kendisi de biliyordu bunu,

Eninde sonunda pes edecek,

O kokuyu unutacaktı.

 

Her acı genelde hissedilmeyi,

Unutulmamayı ister.

 

Kalbin acıyı söyleyecek ama sen ona aldırma.