“Elin yoktur iş üstünde Karanlıkta söz edersin” Pîr mehmed (18.yy) Güz yaprakları alacaklı bahardan Kalmışız biz kış içinde Alacakaranlık el koydu Sus bıraktığımız boşluğa Utanmanın çocukluğunu geçerek Trenler gider kirpik uçlarımızdan Hasretliğin itirafı seslenir şaşkın kapılara Sesimizde bir gölgedir Uzak mazilerin aradığı yanıt Duvarlar öldü yapraklar düşünce Nefesi kesildi kurak iklimin Yalnızlığın büyüsüdür yaşanan Kaybolmuş derinliğinde hayatın Üstünü örteceğim gözyaşı tanrısının Acısı olmayan birini bulursam