Buğulu camlarda hüzün dururken

En derin yerimde seni çiziyor bir ses.

 

Acı hayatıma bir dua gibi,

Yazıp dolaşacağım seni.

Gözyaşlarım avucumda zamansız yas,

Elimden bir şey gelmeyecek,

Gideceğim.

Kör karanlıklar içinde dağılarak…

 

Bitmeyen yollar saracak etrafımı.

Ben merhamet dilenirken

Ayaklar altında ezilen topraktan

Geçmişim bir türlü bırakmıyor peşimi,

Kuşlar yapıştı yakama.

 

Ve her kuşun kanadı biraz özgürlük kokar

İnsan neden yalnız kendi göğüne bakar?

 

Korkular, dudak izin kadar yakın

Sen en uzak cümlelerden almışsın yolunu.

Gitmişsin sonu belirsiz ateşlere,

Yabancı iklimlere tutunarak.

Bense üşüyorum çölde.

 

Kelebek misali yaşasam da,

Fütursuz, kısa ve dağılmış yaşımla

Yıllara sığmayan gönlümü

Nasıl harcadın bir günde?

 

Bir kenara koymuşsun biten ömrümü.

Özgür bulutlara sığmayan yaşlı gözlerimi,

Kim tutabilir lekeli bir sabahta?

 

Fakat benim içim nem toplar,

Unutmak mümkün mü eski yaraları?

Hele bir hüzün akşamında

Ay bile getirmiyorsa seni…

 

Kimin suratına savurayım bu feryadı?

Sensiz her vakitte benimle yalnızlık.

Giden gelmez, bunu öğrendim.

Bu akşam da böyle söylendim…

Akşamüstü özlemleri niyetine