Uykumun ucunda dünya, başım kendimden ağır Hava güzel, ipini sardım gecenin Artık sabah bile eskimişliğim var Gündüz mutlu sayılabilir mi insan En çok kendimi tanıyorum Gün ışığı ihmal edilebilir gibi değil Bulut bulut bir sabah başlıyor, Ansızın bir kumsal, büyük yalnızlığında... Ardında olup bitenden habersiz Gemi ışıklarıyla yıkanmış, gözü yaşlı Hatırımda kimse kalmamış Bir adam geçiyor önümden -Beni yanıltan- El ayak izleri var, tekinsiz Dinozor gibi eski suratlı Çürüyen rüzgârda tüm olasılıklar Daha dönüp kullanılmadı her aksam Kayıp bir zamanın dışına taştım Sinekler vızır vızır, istersen sus Vitrinlerde katledilmiş adalet Cehennem kısa kalır İnsan başkasının ardında/n yanarken Akşamlar inkar ateşinde Gidersen Beni önce kendimden ayır Şimdilik bu kadarsın, yaşıyorsun Özlemek en uzun yol, geriye dolaşık Yüzümün inkarıdır sessiz gülüşler Aşk da bir yalnızlık biçimi değil mi? Yeni başladı yağmur, yüzümde o arzu Zaman sonunda bir ölümle yıkanır. Herkes birikmiş geceye Güneş kaldıysa bul