Saklıyoruz. Duygularımızı,acılarımızı, kızgınlıklarımızı ve kırgınlıklarımızı… Ondandır ki anlaşılmayı beklemek ve hiçbir zaman anlaşılamayacağım diye üzülmek.İnsan anlaşılmayı bekliyor, ama sadece bekliyor işte. Otobüsü bekliyor ama otobüs gelince binmiyor. İnsan duygularını, düşüncelerini açıkça söylemiyor. Eline mikrofon veriliyor ama insan susuyor. Konuşma sırası insana geliyor ama insan susuyor. Kızgınlıklarını söylemiyor, kırgınlıklarını söylemiyor, sevdiğini söylemiyor.Ve anlaşılmayı bekliyor insan. Çünkü insan gururlu. Anlaşılmak, berrak olmak, her şeyi haykırmak gururundan önce geliyor. İstiyor ki insan konuşmadan anlasın onu diğerleri. Yüzündeki tavır ile ,umursamaz bakışları ile... Ama insan , galiba farkında farkında değilsin. Hayat senin sen susarak anlaşılacağın kadar uzun değil. İnsan..!Ah insan!..Sana sıra gelmesini veya senin susarak anlaşılacağın günü bekleme! İnsan neden mikrofonu eline almıyorsun? Neden bağıra çağıra kızgınlıkla, kırgınlıkla veya aşkla şarkılar söylemiyorsun? Neden halen vakit varken konuşmuyorsun insan! Seni en iyi anlatacak ses senin sesin, seni en iyi yansıtacak gözler senin gözlerin insan! Vakit varken konuş! Ya bağır ya konuş, ya da ağla. Ama susma! Halen vakit varken susma insan…