Pencereye koşan bir köpek sessizlik

Kendi gezegeninde çırpınıp durur

Geceyle doldurur ihanetin içini

Ve bir korku durur yüzlerde,

Limanda titrek şarkılar,

Ağaçlarla sabah oluyor çorak topraklar

 

Mazlumların mermi uğultusundan kaçması,

Gürültünün son zindana girmesi,

Ya da insanın kendi kendine söylenmesi

Hiçbiri bozamaz donuk dudakların

Nafile uykusunu

Sessizlik köpeğe benzer,

Geçmeyen zaman içinde…

 

Artık kalabalıklardan düşüyor

Sessizlik dinlenmez tek başına

Ok gibi koşar içimde

Soğuk yalın bir bıçak

Kimsesizliğin ölüme koşan ucu

Soluk soluğa, dudaklarımın kıyısında

 

Tüm sesler eskidi, hepsi susacak

Derinlerde cam gözleri, soluk

Ateşin içine sığmaz rüzgar

Bir an kimde kalırsa kalsın  

Köpeğe benzer sessizlik

Her yana korku salan bir mücadele

Kendi kendine kalınca duyulmaz

Üzgün bir çocuk zaman zaman

 

Büyülü bir dokunuş, soğumuş suratlarda

Filmin arkası görünmüyor

Sesler yok olmuş,

Nasıl kaybolduğu anlaşılmıyor

Yapmacık tebessümlerin.

Sessizliğimde donuktur heveslerim

Duyulmuyor…

 

Yalnızlık dağılmış aynalara

Kim bilecek suratlarda durgunluğu

Sitemler camlara çarpmış

Aydınlığın üzerini örtmüş onca sis

Çekip gitmiş yüzü kirli vapurlar

Sessizlik işe yarar böyle zamanlar

Sessizlik yakışmıyor başkasına

Sessizlik köpeğe benzer