Yükü ağır olanın imtihanı ağır olurmuş

Kanatlarının altında

Yüreğinin sıcaklığında ısındım

Bir çınarın gölgesinde büyüdüm

Adı babaydı...

İlk ve son hecesi aynıydı.

Korktuğumda kalbinin merhametine sığındım

Ağladığımda gözlerinin gülüşüne saklandım

Yeri geldi nasihat verdin,

Yeri geldi gülümsettin bir arkadaş gibi…

Duruşun kainata örnekti

İçin bir dağ kadar yanık olsa da

Derdin tasan evlatlarındı.

Ne zaman başım sıkışsa ellerimden tutanımdın

Bir sarılmayla her şeyimi unutturanımdın

Ne derdim kalırdı ne tasam

Ne kadar büyüsem de tıpkı emeklediğim zamanlar gibi

 Her adımda sana muhtacım

Bütün evlatlar babalarının gözünde bebektir

Ve mühim olan da onların sabırla büyümesini beklemektir…

Ve  sen tüm sabrınla koca gölgende büyüttün bizi...