Gecenin siyahlığı bürümüş bazı insanları Sabahları yok. Güneş ışığı dahi vurmaz pencerelerine. Siyah hariç, sevemez olmuşlar renkleri. Sıkılmazlar mı bu karanlıktan? Oysa masmavi gökyüzünü neden sevemez ki insan? Beyaz renkle süslenmiş bulutları, kokusu hoş eden mor sümbülleri. Bir insan sadece siyahı dost edinemezdi ki. Sebebi olmalıydı; Bir siyah uğruna, tüm güzelliklerden vazgeçmenin. Bedeli olmalıydı, içinde yaşadığı bu karanlığın. Sorsak konuşurlar mı? "Neden" diye sorsak mesela... Bıkmadan katlanabildiği o karanlık dünyasını sorsak. Alışkanlıklarını, hayatındaki siyahlığın mecburiyetlikten nasıl dostluğa çevrildiğini sorsak konuşurlar mi bizimle? Yahut suskundur bu insanlar, en azından ben öyle düşünüyorum, konuşmazlar bizimle ya da. Biliyorum ki onların sesleri hep içinde bağırır, Dilleri gözleri ve kulakları, görünüşten ibaret olan. Yani hep içine dönük ve içine aşık.