Göğün iki yakasını birleştirir gibiydi bakışın gözlerime.

Bir gün gelip o göğü başıma yıkacağını nerden bilebilirdim ki.

Her gün aynı yerde oturup yarılmış duvardaki çatlağa ilişirken gözlerim,

Nasıl düşünebilirdim bir gün o duvardan daha çok çatlakla dolacağını içimin.

Şimdi viran olmuş bir şehrin denizi hiç görmemiş çocukları gibiyim.

Onlar bir avuç suya ben ise sana hasretim.

Sana çıkan sokaklarda kaybettim kendimi.

Oysa başımdaki koca dağ görmüştüm seni.

Sırtımı eteklerine yasladığımda hayatın yükü hafifleyecekti sanki.

O dağın ateşi kor olup beni yakmayacaktı.

Yeşilliklerinde esen rüzgarlar sarıp sarmalayacaktı.

Şimdi dağların başındaki hiç erimeyen karlar gibi buz tuttu içim.

Unutulmuş bir kilisenin yıkık duvarlarına yakarken ağıtlarımı,

Hangi ibadet bana unutturur seni.