rüzgâr hep genç başımda ağrı yuvası, ezberimde üzgün kediler sokağı sahipsiz konuşmalar ironik bir akşam tam kendime geliyorum (kime gitsem?) söz ağızdan bıktı bir kere hepsini doldurdum hüzün bahçelerinin güneşe yaslanayım derken akşam oluyor birden çerçeveler yaratılmamış siirleşenler birer çağlayan seslerinde yeşeriyor coğrafyam sonra sonra bir rüya içinden bir tanıma rastlamadan geçiyor insan örümcekler yaşamak için daha mi hevesli ruhumda gezinen hastalardan yüzümde gizli kuşlar zor bir hiç düşüyor payıma gemiler neden böyle küflü dağlar neden karışır suya söz ağızdan bıktı bir kere sustuğum harflerin hepsi eski