Günlerden Çarşamba, Saat 05.00’i biz geçiyor. Sana geç kaldığım zaman diliminde, Kavşağı dönemediğim, en üşüdüğüm yerdeyim. Nefes nefese bir ıslıktır tutturmuşum; Senin en sevdiğinden. Cüzdanı çıkarıp, Oturuyorum buz kesmiş durağın dibinde. Mazinin gülümsemesi var, Cüzdanın başköşesinde. Hayal meyal siluetin… Ne acı seni anımsayamayacak kadar, Bende yok olman. Acı çığlıklar tüter, Kelimelerim belli belirsiz anlamlar içinde. Ölümden bahseden Azrail yaklaşamaz. Bedenimden geçen kervanda Devriye geziyor, Yokluğunun uykusuz bekçisi.