Ben ve serapları hayallerimin Uçsuz çöl ortasında yol ediniyoruz. Rüzgâr arada savursa da Her kum tanesine umut ekliyoruz. Sonra kervanlar geçiyor yamacımızdan, Heybetli geliyor mağrurlukları. Karasına yanıyoruz gözlerinde yaş, Bitmez ki başımıza en kötüsü gelse de bu pür telaş. Soruyorlar bana sen kimlerdensin? Ne işin var buralarda, hangi ateşe erensin? İçimden geçiriyorum keşke kalbim kuş olup uçsa açsa kanatlarını Ateşe ermek mi önemli olan yoksa ateşle yaşamak mı?