Akışına kapıldığımız hayallerle başlar

Tozpembe, bulut mavi

Küçücük dünyanda kocaman insanlar

Kalbini kaplamış

Adı aşk mıymış ?

 

 

Kalbinde sen bile yoksun

Denizin tuttuğu yosunsun şimdi

En ufak dalgada kıyıya vurmuşsun

O olmuşsun

Oluvermişsin, birden

 

 

İyileştiğini sanmışsın

Yarayı ilaç sanmışsın, umarsızca

Yavaş yavaş tesir etmiş

Canın yandığında anlamışsın

İlaç sandığın yaraymış

Sana hiç yaramamış

 

 

Sen açılan yaraya çiçek dikmişsin hep

Yaprakları tütsü olmuş çiçeğin

Unutmak için yakmışsın, yanmışsın

Güzel kokuları o sanmışsın

Saflığından yanılmışsın

Müzik kutusunda aramışsın kaybettiğin ritmi

Su kürelerinde boğmuşsun kendini

Umut etmeye kast ettirmişsin kendini

 

 

Tıpkı o gibi

Farkında olmadan o olmuşsun

İnanmışsın güvenmişsin ilaçlara

İlaç olayım derken yara olmuşsun

Sen hep kötü olmuşsun

İlaç olmaya gelen yara gibi

Kötü.