Acılarımız var. Büyük ve sessiz.

Gerçeklerimiz var, görmek istemediklerimiz.

Kocaman odaların, daracık olduğu anlar var. Nefessiz.

Sustuğumuz, yutkunamadığımız onca vakit var.

Güneşe rağmen karanlıktayız.

Gülüşlere rağmen ağlayanlarız.

Biz, kendi yalanlarımıza inananlarız.

Bizler, karanlığın çıkmaz sokaklarına hapsolanlarız.

Süslüyüz biz.

Kelepçelerimizin adı bileklik, 

söylenen her kötü laf kulağımıza bir küpe.

Acılarla süslendik biz...

Her ağlayışta çekildi gözümüze kara bir sürme, belki o yüzdendir bu karanlık bakışlarımız.

Dostumuz olmaz bizim, dost bildiklerimiz vardır.

Mutlu olduğumuz anlar olmaz bizim, mutlu olduğumuzu sandığımız anlar vardır.

Kısacası biz, herkesin içinde hiç kimse olanlarız. 

Biz rüzgarların bile esmediği, gün ışığının gelmediği, seslerin bile duyulmadığı bir yerdeyiz, biz kısaca hiçlikteyiz...