Sabır büyüten

Ömür çürüten bu şehirde

Her şeye rağmen

Bir umudun parçasıyım ben

Tek derdim yaşamak, nefes almak

Özgürce yürümek yollarda

Fakat ne yapsam olmuyor

Her sokakta bir yığın

Her köşe başında yoksullar

Halk ekmek kuyruğunda

Anne kucağında

Avuçları kundak kokan bebekler

Diğer yanda çöplerden beslenenler

Yılların yükünü omzundan atamamış

Bu şehir

Milyonlar içinde gerçekleri gizleyen

Birkaç yüzüyle yalancıktan gülümseyen

Çaresizler istasyonu

Zor şehir

Yalan dolu haberlerle

Göz önünde duran

Gözleri kandıran şehir

Kirli işler başkenti

Varoşlarında kalmış bir avuç umut

Milyonlarca şaşkın bir arada

Dili tutulmuş insanların

Sabır en büyük öznesi olmuş burada

Cümle yığınların

Kirlenmiş genç delikanlıların eli

Yalanlar örtmez kötülüğün üstünü

Karanlık o kadar kötü ki

Lanetlenmiş iklimler boyu

Hevesler kaybolmakta içinde

Her ses sıcak asfaltlarda yok oluyor

Gürül gürül yorgunluk içinde

Her sabah buğulu pencereler

Sigara dumanının yalnızlığında

Çamur akan şu dereler

Sesler kalabalık içinde boğulmakta

Dermansız kalan vapurlar

İnlemekte gün boyu

Çocuklar toprağa hasret

Beton kaldırımlar çehresiz surat

Zaman sinsice kuruyor yüzlerde

Her geçen gün

Daha garip geliyor bana

Ey çilekeş kent

Ne var sende

Yorup kirletmekten başka

Gökyüzü çok uzak gözlerime

Meçhul kalpler zindanında kirlenmiş,

Geçmişten gelen güzellikler.

Durulmaz bir bulanıklığın var

Ormanların çöplerle örülmüş

Binalar kalabalıklarda tükenmiş

İnsanlar ufalmış içinde

Neyine hayran dağ kokulu Anadolu kızları?