Bensizlik nasıl geçti diye sorsan bana ya ansızın. Anlat desen nasıldın neler yaptın yokluğumda. Nefes alamamak da varken içinde sensizlikte. Yazamadım derim ki yokluğuna… Öyle sakın öyle sessizdi ki sensiz bu satırlar… Terk edilmiş, harabe yıkık dökük bir ev, Her yer darmadağınık, ama içinde hep umut var gibi. Evet gitti ama bir gün elbet gelecek diye beklediğim yarınlarımda. Hep senin adın ile başladım güne, Senin adın ile kapattım günümü her seferinde. Yazmak istedikçe yok sakın sessiz hallerine yok istemedim o an yazmak Zorladıkça kendimi battım her seferinde sensizliğe Ucu bucağı olmayan çukur misali, Düştükçe düştüm göremeden en dibi. Senin gelişin ile çıktım o çukurdan gördüm o beyaz ışığı sanki. Gelişin ile yazmaya başladım o an seni…