Kimi anlar insan girer çıkmaz sokaklara, İçinde öylece gitse varacağı yere gidemez. Kimi zaman ise gittiğini zannederken öylece, Kaçıp kurtulmak isterken o çıkmaz sokaktan… Çıkmaz dönüp durur öylece olduğu yerde. Tam çıktım kurtuldum derken, başa sarar her şey bir anda öylece. Ummadığı hiç beklemediği o zamanlarda, Günler geçer kimi zaman saatler. Tamam dediği o an hayatında her şey güzel giderken Çıkmaz sokağı çıkar karşısına. Benim çıkmaz sokağım. Her seferinde kendimi almak istesem de senden, Alamadığım, vazgeçmeyenim… Ne seninle olur bu hayatım. Ne de sensiz kimi anlar susmaların ardından, alıştım oysaki sessizliğine, Sensizliğe kimi zamanlar ise sevgisizliğine. En iyisi mi? Dinle bu sözlerimi. Ne seninle oluyor bu hayatım. Ne de sensiz ama bak alıştım bu geliş gidişlerine. Her ne kadar incitsen de kalbimi, alıştım sensizliğe. Benim çıkmaz sokağım artık gelsen bile çıkmak için oradan tünel kazarım.