Bir insan düşün yazmak için doğan, Sürekli yazma aşkı ile yaşayan, Elinden kağıdı ve kalemi yıllardır bırakamayan… Sonra mı? Sen geldin öylece uzaklardan ansızın. Her insanın hayatına doğarmış ya güneş bir anda. Mucizeler geliverirmiş ansızın. Öyle oldu adeta, ne bir eksik ne de bir fazla... Tarifsiz bir güzellikmiş oysaki bu his. Ve bir o kadar anlamlı olan. Neydi beni böyle seni bana yazdıran, sürekli durmadan... Nedendi senin bu satırların güzel oluşu? Her bir cümlenin mutluluk ile dans edişi? Yıllardır yazan ben iken bu satırlara her hisleri. Seninle mi? Bir başka güzel sanki. Yazmak istedikçe seni, gülüyorlar bana her yazışımda. Öyle tatlı öyle içten ki, Bu satırlar mı? Seninle güzelmiş, Seninle daha anlamlı baksana nasıl gülüyorlar böylesine içten... Tıpkı mı? Aynı senin gibi...