Bir çığlıktı sustuğum her kelime Her sustuğumda canımı yakan Canımı yaksa da içimden atamadıklarım Atmaya hiçbir zaman kıyamadıklarım Zamanla birikip bir dağ oldu sanki bana Bu öyle bir dağdı ki sonunda suskunluğa Mahkum etti beni Konuşsam ne olacaktı Kim anlayabilirdi beni satırlardan başka Biliyordum kimsenin duymayacağını Her şey birikiyordu insanın içinde zamanla Zaman kelimesi kendini acıya bırakıyordu Gittikçe büyüyordu özlem, hasret, umut Burada başlıyordu yaşamın anlamı ve yine Burada bitiyordu yaşam bir şeylere hasret kalarak Hep bir şeylerin hayalini kurarak ve hep yarım kalarak Yaşam dedim ve yaşamak böyle bir şeydi kim bilir Yaşamak acıyla büyümekti.