Gün yeni başlıyordu o ise her zamanki yerini çoktan almıştı yine her zamanki gibi en sevdiği çiçekli penceresinin önüne geçip düşüncelere çoktan dalmıştı. Kimi zaman sevinir belli etmezdi her şeyi içinde yaşardı. Çok farklı düşünür bazen hiç kimsenin aklına gelmeyecek ince davranışlar onun aklına gelirdi belki bu kadar dalıp gitmesinin sebebi buydu. Herkes bilirdi onun güzel kalbini,merhametini,vicdanını hiçbir zaman kendini gösterme çabasında değildi sade ve karmaşık olmayan bir yaşamı severdi. İnsan yaşamını çok önemser her kim olursa olsun hep saygı duyar herkesi anlamaya çalışırdı. İnsanları kırmak yerine yapıcı olmayı tercih ederdi. Tek bir özelliği vardı kimseyi sevemezdi onun için aşk bu dünyadaki en yüce şeydi. Birini sevmek demek kalbinin bütününde onu yaşatmak demekti. Kıyamazdı sevdiğine ve sevdiklerine hep iyi olmaktan yana tercih yapardı sonuç ne olursa olsun. Bu dünyadan değildi sanki birde hep şu dizeleri sevdiğini söylerdi. "Pencere en iyisi pencere; geçen kuşları görürsün hiç olmazsa;dört duvar göreceğine." Orhan Veli'nin bu sözlerini söyleyerek bir kez daha yalnız olduğu hatırlar ve kederlenirdi. Olsun derdi hayat her şeye rağmen umut varsa devam ediyor derdi. Hep kalbi gibi bir kalple tanışmayı hayal ederdi onunla yaşamak onunla yeniden dünyada olduğunu hissetmek isterdi.Uçsuz bucaksız onunla yeniden var olmanın hayalini kurar dururdu. Elini hep kalbine koyardı ne zaman bunu hayal etse içi sevinç dolardı...