Eden unutsa da çeken unutmaz, Ben de unutmadım, Sevginin, emeğin yetmediğini, Yanlış aşkın neler getirdiğini unutmadım. Karlar erimiş, yollar açılmıştı, Cefalar bitmiş, sefalar kalmıştı, Sana garip haller olmasa, Mutluluğa ramak kalmıştı. Önce gözlerini kaçırmaya başladın, Sonra sözlerini saklamaya çalıştın, Üstelemedim ben de Seni kendi haline bıraktım. Bir roman aldım kitap evinden, Okuyacağım kahramanın yerinde olacaktım, Sonu mutlu olan bir hayat bulacaktım, Sayfaları okudukça ihaneti o zaman anladım. O gün gördüm seni biriyle el ele. Tam sokağın bitiş merdiveninde, Bedenimde inme, yüreğimde zelzele. Gülüşerek geçtiniz ömrümden, Bir silindir gibi ezercesine. Hani bir kuş ölür yerde, Eşi bekler başucunda hüzünle, Ben de kendimi bekledim senelerce, Ne zaman yüzüm güler diye... Gele gele yine sen geldin yıllar sonra, Seni unutamadığımı zannederek, Ben seni değil; ettiğini unutmadım, Herkesi melek bilirim, seni yine engerek, Şimdi arkana dönüp bakmadan git, İster yürüyerek istersen de sürünerek!