Bedenim bir ölüden farksızdı

Ne yazı yaz

Ne kışı kıştı

Biri dokunsa gözlerim ağlayacaktı

Birine dokunsa ellerim, bin ah işitecekti

Uykularımın yerini kabuslar almıştı

Bölük pörçüktü gözlerimin kapanması

Bana simsiyahtı sabahların aydınlığı

Bir serçe kuşuna takılıp gitti aklım

Saçlarımı kanatlarına doladım

Uçtum

Senin bahçene vardım

Yuvam bildim orayı

Harabe bir ruhtu benimki

Sen tut istedim ellerimi

Ama bahçende her yer ölüm çiçeği

Birine meyletsen

Bir daha kanatlanıp uçamam ben

Hiç görmesen bile hep seninleydim

Sanki ellerimdeydi kalbin

Geceler boyu bahçende bekledim

Ama ansızın

En karanlık gecede bir yıldız kaydı

Gecenin siyahına rağmen

Tüm tutulan dilekler banaydı

Minarelerin kandilleri, sokakların lambaları

O gecede yanmaya başladı

Fakat dilimde bir soru

Bu harabe ruh için bile

Küçücük bir umut var mıydı?