Ben ne mi yapıyorum sensiz geçen o zamanlarda? Ben yazıyorum sürekli bildiğin gibi. Ama bilmediğin kelimelerle seni döküyorum satırlara, Biraz senden alıyorum yazarken, Biraz da benden birleştiriyorum daha sonrasında, Biz oluyoruz, hayallerimdeki bizi anlatıp duruyorum, Sana söyleyemediğim içime attığım o hayalleri. Boğulsam da zaman zaman sorun değil… İçinde sen varsan o hayallerin acısı bile bal gibi tatlı gelir bana. Sen varsan hayat olur o şiirin satırlarında görünmeyen. Ne kadar güzeliz bir bilsen, o zaman anlar mıydın? İçimdeki seni, beni, bizi, aşkımı... Ne kadar söylemek istese de bir yanım sana, Diğer yanım sus diyor adeta. Hemen neden deme bana, seni kaybetmekten korkar ki bu kalp. Ondandır biraz da susması. Öyle geldin ki hayatıma, yağmurlu gök gürültüsünün bol olduğu, Bir gün sonrasında açan o güneş gibi. Güneş ile birlikte açan o güzel renkleri olan gök kuşağı misali… Olur da dersem sana, Çekip gidersen bir anda, bu hislerimden sonra Diye düşünür dururum zaman zaman, Ondandır susmalarım, evet yanımdasın şuan. Ama sanki bir o kadar da uzak gibisin bana. Ahh bir bilsen öyle çok düşünür ki bu kalp seni, Geçip bir uçurum kenarına, sana olan aşkımı hayırsam da, Geçmeyecek gibi sana söylemeden Söylemek verir mi bana o acıyı? Ya da kazandırır mı bana seni, bilinmez iken, Benim bildiğim tek şey, ben burada yine yazarken seni Dökerken satırlarıma, senin yok ki bundan haberin. Gece saat bir ve sen uyurken bir bebek misali. Seni izlemek varken seni yazıp yazıp duruyorum işte… Seni yazmak güzel şey, biraz da ümitli şey. Ama ben yazmaktan daha çok istediğim şeydir, Seni, beni, bizi yaşamak.