Herkes bir çiçeğin tohumu
aslında sadece olacağımız yeri pek kestiremiyoruz. Zaten bu yüzden hep kalbimiz aşk'tan sevgimiz dertten kesildi. Mutlu olmak için evet başka işler ile uğraşabiliriz yad

İçimizde
biriktirerek bir dert okyanusu haline getirdiğimiz sıkıntılarımız, yönümüzü
tayin edecek bir hazinedir aslında. Kafamızı neye takıyorsak, bizim imtihanımız
ve çıkış yolumuz o sıkıntı da saklıdır. Derdimizin dermanı derdimizin içinde
gizli

Yolun nereye varacağını bilmeden
yürüyordum. Aklımdaki tek soru nereye varacağımdı.
Belki iyi belki kötü…
Saatin kaç olduğundan bir
haberdim. Havada bir hayli soğuktu.
GECENİN AYAZI.
Sokak lambasının yandığı küçük
bir ara caddeye adım attığımda, rüzgârın et

1.GECEM
Çığlık sesleriyle gözlerimi açtım. Hücre karanlık olduğu için tekrardan içimi bir korku kapladı.
Yattığım yerden toparlanarak ayaklarımı göğsüme yanaştırdım.
-‘’Yardım edin!’’
Sesler bir saniye bile dinmiyor aksine daha çok çoğalıyordu.
Elime dok

-Hey!
Sesin geldiği yöne baktım.
-Ruhunu senden almaya geldim.
Koşar adımla üzerime doğru gelen kişiye baktım. Kanlı gözlerle ve yırtık pırtık kıyafetleriyle adeta korku filminden çıkmış gibiydi.
Olduğum yerde durmayı bırakarak koşarak uzaklaşmayı denedim. 
Boş bulduğum bir eve hızl

Neden? Neden dedi kadın adama.
Adam sustu. Masadan kalktı bir düğmesi kopmuş nefti yeşili kaşe montunu giydi.
Son bir bakış attı kadına. Arkasını döndü ve hızlı adımlarla uzaklaştı. Kadın
bakakaldı ardından adamın. Gözleri hüzünlüydü. Üzüldüğü şey neydi? Adamın
gidişi mi? Belki. Yine bir ayrılık

Sessizliği
dinledim saatlerce, bu boş, eski ve ıssız evde. Örümceklerin mesken tuttuğu
tozlu raflar arkadaşım oldu. Bir de eski güğüm. Sobanın üzerinde fokur fokur
kaynadığı kış günlerinin nasılda gözbebeğiydi. Kestane ve portakal kabukları için
zaman zaman genişçe yayıldığı yerinden feragat edi

Nihayet
buluştuk beyaz kumlarla. Kış boyunca kimleri ağırladı? Bilmiyorum. Zaten önemli
de değil. Ben yazın ağırladıklarıyla ilgileniyorum. Her buluşmada
duygusallaşıyoruz. Denizin kulağına fısıldamış olacak ki kumsal, o da komşusuna
jest

Küçüktüm ... Hava sıcaklığının termometrelere baskı yaptığı,
güneşin asfaltları eritip her yere zift kokusu yaydığı bir gündü. Bir hafta
öncesinden denize gitmeyi planlamıştık. Zaten öyle her aklımıza geldiğinde
kapıyı çekip denize gidemezdik. Bir hafta hazırlığın sonunda yola çıktık.

Çalar saatin 'uyan' emrini
vermediği sabahlara kalkmak. Yorgun ve mutsuz uyanmamak. Bebek gibi uyumayı
hayal etmek. Koyun saymadan rüyalara dalmak. Perdeleri sıkı sıkı kapatmak ve
kuş tüyü yatağımdan çıkmamak. Dakikalarca bekleyip s

 Genişti
çimenlik ve yeşildi. Çağlayan derenin sesi, kuş cıvıltıları ile raks ederken,
onu gördüm. Çam ağaçlarının gölgesinde 'Bana güven' dercesine heybetli
bakıyordu. Başımı çevirdim başka yöne, ben, ben korkuyordu

Asırlar önce birbirini çok seven iki çiçeğin öyküsünü anlamıştı adam
kadına. Kadın ilgisizce dinlemiş ve kafasını çevirmişti bol kremalı kahvesine.
Adam okumayı çok seviyordu. Kitapları, şiirleri, masalları... Ve anlatmayı da.
Adam bir de

Beyazını da
seviyorum. Sarısını da. Kokusunu da. Ve sade bakışını da.
Gizli
albenisi bir yana. Benim zaafım cevaplarına. 'Seviyor, sevmiyor' iki
kelime.
Soruyorum
bu iki kelimeyi defalarca sana.
Nedense
hep 'sevmiyor' ceva

'Vira
bismillah' dedi Hasan. Çalıştırdı ekmek teknesini. Düşündü. Motor hız aldıkça
kıyıya baktı. Maviye daldı. Adaya
yerleşeli koca beş yıl geçmişti. İlk yıllar başka diyarlarda denize açılmak
bahanesiyle geldiği taşa, toprağa nasıl da âşık olmuştu? Gidememişti. Onun aşkının
aslında bambaşka

Anahtar kolyeniz oldu mu sizin? Benim oldu. Üstelik bir tane değil. Bir kaç tane. Her yeni eve bir anahtar. Genişi, darı, paslısı, ince uçlusu... Bazılarını uzun yıllar tuttum boynumda. Bazıları çok kısa kaldı. En çok hangisini mi sevdim? Elbette menekşe kokulu olanı. Anahtar menekş

Büyük dolaba, gümüşlükteki raflara,
çekmecelere, aklıma gelen her yere baktım. Bulamadım seni! Bulamadım! Bilmem ne
markasının garanti belgesi. Hayır bulamadım! Senden ne hayır gördüm ki? Garanti
belgenden göreyim? Oysa tam sekiz ay çeyrek maaşımı ödedim mar

Dostoyevski'nin bir sözü bugünlerde dilime dolanmakla
yetinmiyor bizzat yaşayışla gösteriyor kendini.
Ve der ki "Coğrafyan senin kaderindir"...
Sen denizi hiç göremeyen çocuk!
Coğrafyanın esirisin belki de.
Ya sen, hiç toprak kokusu almamış kadın,
Sen de coğrafyanın bahtsız kaderini yaş

Kaç el
okşadı başımı hatırlamıyorum. Saymadım. Deneseydim saymayı hangi sayıya kadar
sayabilirdim? Onu da bilmiyorum. Çocuktum ben. Derdini anlatacak kadar büyük.
Dertlere anlam veremeyecek kadar küçük. Hatırladıklarım var elbette. Çocuk

Gezegenler,
kara delik, uydu, nebula. O'nun dünyasıydı. Keşfedilmemiş gezegenleri keşfetmek
istiyordu. Hayalperestti. Yıldızları seviyordu. En az onu sevdiğim kadardı,
kutup yıldızına olan sevgisi. Teleskopuyla geceye bakarken, gözlerime

'Paletinde hep aynı
renkler var' dedi. Kulak asmadım. Günler geçti. Aynı
renkleri yine, yeniden sıktım paletime. Fırçamla dans ettiler durmaksızın.
Renkler de mutluydu, fırçam da, resimlerim de. Ve elbette ben de. O bir daha
geldi.

Müzeyyen.
Koca gözlü, kalem kaşlı, işveli Müzeyyen... Her günki gibi aynı saatte uyandı.
Dakika şaşmazdı. Saten sabahlığını ve tüylü beyaz terliklerini giyindi. Kırık
aynasında suretine baktı. Saçını ve sabahlığını dü

Yağmurlu bir gündü. Kırmızı paltolu bir kadın sırılsıklam
halde tek başına bankta oturuyordu. Şehrin en telaşlı saatleriydi. Arabalar
hızla birbirini takip ediyor insanlar koşar adımlarla bir yerlere yetişmeye
çalışıyorlardı. Bir yerlere yetişmek… ‘Ne muazzam şeydi doğrusu’ diye düşün

“Ebe, ebe, ebeeeee.” “Ebe tura bir, iki, üç…” “Bir-ki üçler...” “Denizde dalga hoş geldin abla.” “Aç kapıyı bezirgan başı.” “Laleli belkız içeriye gir kız, ipten çık kız.” “Üç göbek attım yatağıma yattım.” “Huu huu Ayşe Teyze bahçene gireyim mi?” “Çilekli muzlu panda, sana da bana da ısmarla.” “Ekme

1973 (Müzik Önerisi: CHOPIN-NOCTURNE NO.20)

Genzini yakan ilaç kokusuyla gözlerini açtı. Sıvaları
dökülmüş duvarlara takıldı önce gözleri. Burası bir hastane olmalıydı. Eli
istemsizce karnına gitti. Bebeği doğmuş muydu? Karnındaki acı buna mı
delaletti? Eğer doğd

‘Kelimelerin kısa’ dediler, ‘evet’ dedim. Kelimelerim
kısa... Çünkü; 'Ben yorgunum!' Ama onlara yorgunum demedim. Nicedir uzun
cümleler kurmuyorum. Hava sıcak, güneş tüm ihtişamıyla göz kırpıyor. Lakin ben
üşüyorum. Ayazdayım. Onlara üşüdüğümü de söylemedim. Ayazda oluşumu da. Yeni
b

2000 ŞANLIURFA (Müzik Önerisi; Nilüfer-Son Arzum)
Karanlıktı her yer, göz gözü görmüyordu. Kalabalıklar dağ
olmuş toprak bile yüz çevirmişti can suyuna. Bastığı yerde yeşermez olmuştu
hiçbir tohum tanesi. Karanlıktı her yer. Çağlayan sular kesilmiş, denizler
balıklara kucak açm

Günlerden
sobalı pazardı. Sobalı pazarlar değişmezdi ve hiç sevilmezdi o pazar
akşamları... Eski bakır güğüm kaynardı fokur fokur. Sonra bir kestane ya da
mandalina kabuğu kokusu sarardı evi. Sobanın demir askılıklarına asılmış mavi
önlükler vardı. Koca leğ

Masallardaki “Uzun uzun yıllar önceydi…” cümlesi kadar eski değildi belki mazim. Lakin farkındaydım. Sesimin önce fısıltıya, sonra sessizliğe yatay dönüşümünün. Benim için bir tercihti bu. Onlar için içe kapanıklık. 'Depresyon' olarak tanımlayanlar da oldu bu durumumu. Bazen eleştiren gözler, akabin

2.GECEM-

Saatin kaç olduğunu bilmiyordum, gündüz veya akşam. Gün boyunca zifiri karanlıktı burası.
Olay günündeki bebeğin çığlıkları esir etmişti beni. Bir an olsun sesler hiç durulmuyordu, acı acı çığırışları devam ediyordu küçük bebeğin.
-‘’Gerçekleri söyle. Yoksa burada çürüyüp öleceksin.’’

Yeğin yağmur getiren ve kasırgaya dönüşebilecek olan çok güçlü rüzgâr diye tanımlarsak 'Fırtına' çıkar karşımıza... Yağmur getiren, rüzgâr getiren, kum getiren... Belki çiğ ya da tipi eken toprağa. Ben coğrafya ödevime böyle çalışırken, tiz bir ses bölmüştü ezberimi. 'O da bir şey mi evlat, fırtına

Küçük kız yatağına uzandı. Sanki dünyanın bütün yükü göz kapaklarındaydı. Annesinin üzerine örttüğü yorganın ağırlığıyla da bir daha oradan kalkamayacak gibi hissediyordu. Bu her gece böyleydi. O küçücük omuzlarındaki yükü annesinin anlattığı masallarla bir nebze olsun hafifliyordu. Hafifliyordu haf

'İki gönül bir olursa samanlık seyran olur.' sözüne inandık, çıktık yola. Yol zaman zaman virajlı ve uzundu. Nice uykusuz geceler, yüksek sesler, küs günler oldu virajları geçerken. Lakin yolun bahar bahçe, lavanta kokulu, düz ve kısa anları da olmadı değil. Bir sıcak gülüş, bir tatlı kelime, durup

'Yanlış yoldasın' dedi önce o, sonra diğeri, daha sonra bir diğeri daha... O ve diğerleri yanlarına kendilerine benzeyenleri de alarak geniş kitleler oluşturdular. Onlar ve diğerleri çevremi sarıp sarmaladılar. Korktum! Yanlış yoldaydım... O kanıya varmışlardı. Yolumdan hemen vazgeçtim. Geri döndüm.

Çocukluğum… Ve çocukluğumun geniş saatlerinin geçtiği büyük salon. Salonun içinde el oyması koca vitrin… Vitrinin içinde tek antenli küçük radyo. Radyonun içinden gelen o renkli sohbetler, kadife türküler, sesler… O sesler ki bizim seslerimize karışan, çığlık çığlığa sobelemece, körebe ve kahkaha… A

ŞARKI ÖNERİSİ: ŞECAATTİN TANYERLİ-SEVDİM BİR GENÇ KADINI
Tozlu sahnenin üstüne düşen ışıklar karlı geceleri anımsatıyordu. Sahneye adım atar atmaz onun eline sarılışı bu yüzdendi. Gözlerini kaldırıp yüzüne baktığında karları eritecek cinsten gülümseyişini gördü. Gür saçları geniş alnını kesiyordu.

Işıkları yakmadım yine, söyleyemediğim gibi, gösteremedim de kimselere bendeki seni. Vanilya kokulu bir mum aydınlatıyor masamı bu defa… Sana ben yeni sözler yazıyorum. Nice yazları, kışları biriktirdim o sözlerde. Baharlar çiçek açtı, yapraklar sarardı, soldu. Mevsimler değişti. Şiirlerimin sahibi

Aslında maviyi severim ben. Denizi, yosunları, güneşi… Kumlara yalın ayak basmayı, rengârenk halhalları, dalga sesi eşliğinde okunan kitapları, savrulan saçları, efil efil etekleri, külah külah dondurmayı. Sevdiklerim bana “Yaz” der. Sen yaz mevsimine aitsin. Bazıları bilir, bazıları bilmez... Lakin

“Kimdir en yakın dostu insanın? Şöyle, anlattım kurtuldum derdimi dediği. Ferahladığı… Mektup pulları olabilir mi? Ya börtü, böcek, kelebek, kuş, kedi, çiçek, kitap, deniz, insan? Tabi ya insan! İnsanın dostu insan. İnsan mı? Sanmıyorum. Benim dostum kör kuyular” dedi kadın…
Şaşırdım. Benimle konuş

Çiçekli perdelerim yine kapalı. Ruh halim gibi. Gün ışığına da küskünüm. Susuyorum. Payıma sessizlik düştü. Bir de yalnızlık. Zaten sessizlik ve yalnızlık ruhuma yapışmış benim. Alışkınım. Doğduğumda bile yalnız kalmışım. Tüm hastane benim çığlıklarımı dinlemiş. Tek doğan çocuk koca serviste benmişi

Hayat diyorum. Hayat. Maraton. Bazen açık havada yüz metre düz. Bazen kapalı havada yüz on metre engelli koşmak. Arkanda esen rüzgâr. Ter içindesin. Etrafta insan çok. Kalabalık, ses, toz. Sana bakıyorlar ama seni görmüyorlar.
Hayat diyorum. Maraton. Beni görsünler diye çabalıyorsun o maratonda. D

Kaç bilet alsam mutlu olurum gişeden? Kaçıyla çocukluğuma dönerim mesela? Bir mi? On mu? Daha mı fazla? Dönme dolapta şehrin ışıklarına baksam. Atlıkarıncada ille de pembe tüylü atı istiyorum diye tuttursam. Tüylerini ellerimle sevsem atın. Sonra çarpışan arabalardan birine binsem, diğerinden insem.

Yirmi dokuzunu otuza bağlayan Eylül ikindisinde taş sokakta çayını yudumluyordu. Üstünde beyaz pazen elbisesi, tatlı esintiye kendini bırakmış lüle saçlarıyla şen kahkahaları sokağı aydınlatıyordu. Fincanı tutuşu bile yalnızlığının meydan okuyuşuydu. Uzun zamandır boğuştuğu dalgalar yerini durgun su

Beklediğimiz gün nihayet gelmişti. Soğuk, ayaz ama beyaz. Alabildiğine sonsuzluk gibi. Baktık birbirimizin gözlerine hiç konuşmadan aynı anda taktık eldivenlerimizi, berelerimizi, çizmeler derken tamamdık. Yıllar bize konuşmadan anlaşabilmeyi öğretmişti. Bir şeyler kötü gidiyordu biliyorduk. Sessizd

Diyorum! Bir gitsem, gitsem uzaklara. Nehirlere, ovalara, başka diyarlara...
Kar olsa, şehri örtse. Tanışsak şehirle. Çok güzelsin desem.
Dolaşsam amaçsızca. Yollarında, bağlarında, renkli sokaklarında.
Tatsam yeni lezzetlerini. Tadarken ağız dolusu gülsem.
Sonra atlasam trene, başka diyara geçs

Sokağın başına geldiğinde, eskiden beri içine çekmekten usanmadığı o leylak kokusunu duymuştu yine. Bahçenin kapısına varana kadar adımlarını yavaşlattı. Sokağın başından kapıya kadar giden yolu yıllarca yürüyebilirdi. İnsan kendini ait hissettiği yerde ölene dek yaşayabilirdi. Her bir adımında başk

Kıyıya vuran dalga sesleri ruhunun haykırışlarına karışırken hiç bilmediği bir evin önünde bekliyordu. Vicdanı düşmanca karşısında dikilmişti. Kafasında yaptığı bütün hesaplar yerini çaresizliğe bırakmıştı. Evdeki hesap yine çarşıya uymamıştı. Gerçi onun hayatında hiçbir zaman tıkır tıkır işleyen

'Kutu kutu pense, elmamı yerse, arkadaşım arkasını dönse…'
Tutardık el ele dönerdik arkamızı sırayla, yüzümüzde gülümseme olurdu.
Yanımızda bakkal amca, karşımızda komşu teyze.
Sonra diğer çocuklar, kimisi “tombilis” oynardı, kimisi “ada”. Bir oyundan sıkılan diğerine geçerdi. Acıkırdık, reçelli

Dolunayın ışığı vururken cama düşümden uyandım. Denizin poyrazı titreyen mumun alevini çoktan söndürmüştü. Sessiz adımlarım cama sürüklerken bedenimi havadaki tuzu ciğerlerime çektim ağır ağır… Büyükdedemden kalma kara kaplı kitaba uzanan ellerim bile bana yabancıydı bu gece. Sayfalar benden bağımsı

Bahçemdeki koca çınar ağacı, nasıl da kök salmışsın toprağa, derinden, sıkıca, benim dercesine. Tanıştık, yaş aldık, büyüdük seninle. Takvim yaprakları değişti. Nice kışlar, baharlar, yazlar geçirdik. Dallarında yeşilin her tonunu gördük. Kah üşüdük, kah sıcaktan bunaldık. Bazen kitap okuduk gölgend

Mevsimlerden bir mevsim, aylardan bir ay, günlerden bir gün içindeyim. Sıradan olduğunu düşündüğüm bir saat diliminde amaçsız yürüyorum. Keçeli, rahatsız ayakkabılarımın bağcıkları çözülene kadar her şey olağan seyrinde. Eğildim istemsizce başladım düğüm atmaya bağcıkları ve onu gördüm. Kalabalık, a

Geniş, yüksek tavanlı, sessiz bir antredeyim. Yerler siyah beyaz karolu. Sanki bakışları var duvarlarının, ürpertiyor beni ya da sessizliğin bir sesi var; tiz ve çığlık çığlığa korkutuyor bedenimi. Kapılar, koca koca kapılara açılıyor antre. Her biri sanki başka bir kâbusa gidecek gibi endamlı ve ça

Tanıdık tanımadık dostlar! Türküler, şiirler, sözler dolanır dillerinizde. Sever yürekleriniz, tasvir eder niceniz sevdiğini. Kiminiz der ki, sevdiğim ceylana benzer. Ahu bakışlıdır. Gözleri alır götürür beni yeşil diyarlara. Kiminiz de anlatır o bir kuştur, kanatları vardır. Süzülüp durur gökyüzünd

Gerçeklik, göstergelerden örülmüş bir kumaştır.
Yaban gerçeklerden uzakta yaşayan bir zanlı gibi ortalarda dolaşıyordu. Dönülmez yollardan, kararsız günlerden garip bir hikâye oluşturma çabası içerisinde hiçbir zaman olmamıştı. Hayatta arafta kalmayı bilmeden yaşamaya çalışan biriydi. Belki de başk

Geceyi beklerim ben. O’nu. Kimseye göstermediğim karanlık yüzümü paylaşmak içindir çabam. Elimde kâh kahvem, kâh kitabım, kâh yalnızlığım olur. O alacakaranlıkta parladıkça yıldızların ışıltısı almaz gözlerimi. Odaklanırım karanlık içindeki dostuma. Merhaba derim, merhaba Ay!
Bilirim benzeriz birbi

Sadece boynum değildi kuğu gibi narin. O senin gördüğündü. Bedenim ve ruhum da eşlik ederdi çoğu zaman boynuma. Ağır ağır yüzüşümün tek nedeni uçsuz bucaksız yeşil gölde, ne gel deyişindi, ne gelme! Küçük beyaz bulutlardı tepemde dolanan. Hepsi sana dair umuttu bende... Lakin tükendi nicedir merhame

Aynada kendime seni seviyorum diyerek başlıyorum güne. Seviyorum evet, kime ne? Bakıyorum dakikalarca gözlerime, “Bugün biraz yorgun musun?” diyen komşum. Ay deme!
Kaz ayaklarım biz geldik konuşmasına başlamış yine. Tamam, arkadaşım durma sen de söyle! Bu neyin süsü yaşın kaç? Kelamı daha senden ba

Bahar gelecekti. Sonra çiçekler açacaktı, nisan yağmurları çiçek açmış erik dalları ile buluşurken; martılar simit, sincaplar ceviz peşinde daha çok koşacaktı. Ajandaya yazılmıştı renkli kalemlerle planlar, buluşmalar, özel günler ve o beklenen tatiller. Belki bir sahil kasabasına, belki en uzak o d

Fitilini sevdiğim eski gaz lambam. Yine gece, yine ben sana muhtacım. Okumak için, düşünmek için, dertleşmek için. Nicedir yarenimsin. Hani gölgende mürekkepli kalemimle yazdığım satırlar var ya, o şiirler, saman kâğıdına dökülen gözyaşlarım. Hepsi boşaymış. Sırma saçlarına görmeden hayran olduğum g

Ah benim basma fistanım! Kırmızısı ateş saçar, siyahı gece ile yarışırdı. Yeşilini tarif edecek ozan yoktu. Her bir deseninin dili başka, türküsü yanıktı. Nicedir giyerdim onu, sever, sarar, sarmalardım. Bilirdim çok yakışırdı bana. Şöyle salındım mı var olan endamımla, havalanır dururdum ben de; ca

Hepimiz hayatımızın bazı dönemlerinde kendimizi bir sorgu içinde buluveriyoruz... Düşüncelerimizin bir soru yumağı haline gelip içinden çıkılmaz bir hal aldığında hayatımızı farklı bir pencereden bakmaya başlıyoruz kimi zaman.
Amerikalı yazar Ayn Rand, "Hayatın Kaynağı" adlı kitabında şöyle bir c

İçimdeki çocuğa seslendim bu gece, bir süredir o cıvıltılı sesini duymadığımı fark ettim. Belli keyifsizdi biraz, pek havasında değildi, yoksa mahrum bırakmazdı beni o içten, neşeli hallerinden. Duydu beni ama bir süre ses etmedi, anlaşılan sessiz kalmak tercihiydi. Sessizlik de çok şey anlatabilird

“Am-bi-va-lans” diye heceledim bir defa, duvarda asılı resmine bakarken. Tam da bendeki seni tarif ediyordu bu kelime. İlaveten o resimde taktığın mavi şapka vardı ya hiç yakışmamıştı sana. Çok defa söylemek istemiştim ama susmuştum. Kırmamak içindi en büyük çabam seni. Hala yakışmıyor şapka da, ısr

'İşte yine sabah oldu; geldi veda zamanı.' dedi, gece kelebeği.
Çiçek cevap verdi:
'Henüz balözüm bitmedi.
Kalsan sohbet ederdik göz kamaştıran pullarınla, kanatlarınla, işte bu sessiz alacakaranlıkta…'
Düşündü kelebek;
Açtı topuzlu antenlerini, güzel bir teklifti çiçeğin sözleri,
Biraz dah

Kral ve Kraliçe, sardunyaların sarmaladığı uzak bir ormanda yaşıyordu.
İkisi de zamana, dikenli yollara, kara kışlara, kavurucu sıcaklara, suyu azalan yamaçtaki nehre, dallarında olgunlaşamayan böğürtlene rağmen birbirlerini seviyordu.
Yıllar içinde öğrenmişlerdi, kara kışlar geçiyordu, böğürtlenl

İşte o günlerden birinde, hava güneşli, kuşlar cıvıltılı, çocuk sesleri, 'yavaş sallan düşersin' diyen anne seslerine gebe. Eros tüm hızıyla ok atma peşinde. Sümbüller parklarda, bahçelerde. Uzaktaki camdan; Türk sanat musikisi tınısı gelmekte. Seçemem acep kim söylemekte? Sadece duyarım ben. Bir de

'Gece karanlık. Ay ve yıldızlarla süslü siyah.
Gün aydınlık. Gün ışığı ve bulutlarla süslü beyaz.'
Dedi adam boşluğa bakarken. Derin ve kaygılıydı gözleri.
Kadınsa ne beyazdı, ne siyah. Hiç renk vermiyordu solgun silueti.
Bir zaman daha böylece susarak geçmişti.
Sessizliği bozan yine adamdı ve

Nicedir ruhunun ufka dalışı sızlatmıştı her bir yarasını. O yaralar ki, irili ufaklı canını yakan ama yıldırmayan. Ve buğulu gözlerini zamansız kapattırmayan. Bazen çayıra, bazen uzaktaki bayıra baktıran. Dili olsa anlatsa retina, konuşabilse göz kapakları. Yine geçse hafızasının her bir karesinden

Sayamadım kaç bulut vardı gökyüzünde. Bir, iki, üç diyerek başladım oysa. Dördüncüyü beyaz bir tavşana benzettim. Havuç yoktu elinde ama. Beşinciyi de bol dallı bir ağaca. Altıncı bulutu biraz gözlerimle evirdim çevirdim. Sonunda kemana benzediğine karar verdim. Biraz çalsa ve az ötedeki kara bulutl

(Bir sabah hunharca kesilmeye çalışılan kayısı ağacına ahde vefadır.)

Toprağın bağrından uzattığımda başımı, beton yığınları arasından maviliğiyle sarmalandım gökyüzünün ve her defasında daha da uzattım başımı, hatırlatarak kendime sabrı. Küçücük bir çekirdeğin içinde gizliydim, tohum oldum, topr

Kırmızı başlıklı kızı avcı kurtarmıştı. Rapunzel'i saçları, Sindirella’yı cam ayakkabısı, Pamuk Prensesi Cüceler. Masallarda vardı hep iyiler ve kötüler... 'Çünkü iyiler hep kazanır.' demişti nice öğütlerde büyükler... Sahi kazanır mıydı iyiler? Onca kanatan kötü kraliçe, kurt, büyücü varken masalla

Sizin hayatınızda da özne ve yüklem yer değiştirdi mi hiç? Yoksa bu sadece bana özgü bir durum mu? O gitti ya da gitti O. Sıfat tamlamalarınız zincirleme oldu mu? 'Derin düşünceli kadın' koydular mı adınızı? Şu anlatım bozukluğuna ne demeli? 'Bari hiç olmazsa sen yanımda kal.' Bari ve hiç olmazsa ay

Bugün Kış'ım ben, soğuk, üşüyorum. Her yanıma buzdan kaleler yapılmış. Bir de en sevimsizinden kardan adam. Camdan insanlar beyaz düşe bakıyor, bense içimdeki ayaza.
Oysa biliyordum Kış'ın geleceğini...
Dün Yaz'ı yaşadım ben, sıcaktı ısındım. Yanıma, yöreme tatlı meltemler esti. Bir de en köpüklüs

“Nesin?”
“Kimsin?”
“Ne yaparsın?”
Dedi insanoğlu...
Türlü dil ve zamanlarda, bazen sessiz bazen sesli o nizami bakışlarda.
Soru kipleri türlü ses tonuyla buluştu.
Bende sıfatlar aradı, bulamadı ya da buldu.
Önceleri nedendir bu merak dedim.
Ben:
Ben idim!
Yine de;
Anlattım durdum!
Lak

Kaç çelme daha yersek düşeriz dedim aynadaki siluetime. Bir, iki, üç, beş, yedi, on beş. Sustuk! Belli ki düşünüyorduk ikimiz de. Bugünü, yarını, en çok da dünü istemsizce. Yine o sokaklar ve o tatlı sözler dilimizde. “Ebe ebe nerede? Su doldurur derede, dere boyu çalılık, derede olur balık...” Ayna

Ara sokakların birinde kalmış harika ve eski bir kütüphanenin tozlu raflarında duran sessiz bir kitabım. Kapağım bazı kitaplar gibi çok renkli ve ilgi çekici değil. Eğer kapağına bakarak kitap seçen biriysen beni seçme ve okuma ihtimalin pek de olası değil. Reklamımı ve pazarlamamı yapan yok zaten.

Mutsuz uyandım bugün. Beyaz tavana, oval avizeme baktım birkaç dakika. Sonra neden daha renkli değil odam dedim? Perdelerim solmuş mu? Camlarım çok mu tozlanmış? Diye de düşünmekten alamadım kendimi. Artarda sıraladığım sorulara bir an mola verdim sonra. Makyaj aynamdaki parfüm şişesine takıldı gözü

Gün yeni başlıyordu o ise her zamanki yerini çoktan almıştı yine her zamanki gibi en sevdiği çiçekli penceresinin önüne geçip düşüncelere çoktan dalmıştı. Kimi zaman sevinir belli etmezdi her şeyi içinde yaşardı. Çok farklı düşünür bazen hiç kimsenin aklına gelmeyecek ince davranışlar onun aklına ge

Ne iyi gelirdi yaralarıma? Merhem, ilaç, doktor, uyku, zaman... Hepsini tek tek denedim. Yüzeydeki yaralarıma merhem sürdüm, sonra ilaç içtim, nice doktorlara gittim, uyudum, zamana bıraktım. Baktım iyileşenler oldu. Kapandı kimileri, acıtmadı eskisi kadar.
Sardım, sarmaladım sevdim kimisini, bir o

Her gün tek başına bir cam kenarında otururdu Aysel. Küçük evinin penceresinden yoldan gelip geçene bakar, insanlar geçtikçe iç çekerdi. Kimisi çocuğuyla el ele, kimisi nenesinin kolunda, kimisi sevgilisiyle…
Karşı apartmanda oturan yaşlı teyze, her gün balkondaki çiçeklerini sulamaya çıkardı. Nadi

Bahar, sevinç ve ılık bir hava. Bahçemdeki dut ağacı, çiçeklenmişsin, yine aldım kitabımı elime, gölgende serinliyorum. Eşlik eder misin? Yalın ayak yürüyorum gövdenin etrafında, bir adım, iki, üç sonra dört derken. Sen de sayı sayar mısın? Düşünüyorum, bazen tatlı bazen ekşisin, pekmezsin, pestils

Kalan: Görmediğim bir diyardan paylaştığın o kareye uzun uzun baktım. Uçsuz bucaksız bir ovaya komşuydu penceren. Bilmiyorum sıcak mıydı elinde tuttuğun kahven? Oysa beraber içerdik bir zamanlar, sohbet ve samimiyet eşliğinde sen ve ben. Haritayı çıkardım yine bir gece yarısı aniden, enlem, boylam,

“Minicik bir böcek, milyonlarca yıldır yeryüzünde en sağlam ipliği üretir. Yumurtaları bir yıl uyuyarak kendini geleceğe hazırlar. Doğduklarında kısa sürede ilk ağırlıklarının on bin katına çıkan mucizedirler. Sonra kendilerini ördükleri kozanın içine hapsederler. Hapsin sonunda başkalaşırlar. Artık

Derme çatma bir evin bahçesinde oyunlar oynardım. Okula başladığımda ayakkabım yırtıktı ama aklım hala muzırlıktaydı. Bir günü yaramazlık yapmadan geçirmezdim. Evdekiler artık benden usanmıştı. Hurdadan aldığımız bisikleti tamir edip kullanılacak hale getirebilmiştim. Tamir işlerinden çok iyi a

En şirin halimiz hangisi? En mutlu, dağınık, öfkeli, gergin, umutsuz. Kaç maske takarız yüzümüze? Yaş aldıkça artar mı? Azalır mı sayıları? Taktığımız maske bize mi yük? Anlamaya çalışana mı? Sahte miyiz aslında? Pollyanna suretine bürünmüşken, içimizden kötü cadı misali haykırmak geçiyorsa ve büyül

‘Dayan’ demişti son görüşmelerinde can arkadaşının nefesi: ‘Zamanla iyi olacaksın.’ Sonra telefondaki ninesinin sesi: ‘Su akar yolunu bulur, evlat yakında yolunu bulacaksın.’ Sahibini hatırlayamadığı bir diğeri: ‘Unutacaksın.’ Sın, sın, sın... Ne çok bu heceyle biten cümleye eşlik etmişti kulakları.

Bir kasım sabahı, cama vuran yağmur taneleri, dışarıda sarı sonbahar kalıntıları, kitap mı okusam? Kahve mi içsem? derken, eskiye gitmek fikri geldi ruhuma. Kaldırıldı sedir örtüsü, açıldı Pandora’nın kutusu, tozlu albümler mi tercihim? Balerin müzik kutusu mu? Renkli kartlarım mı olmalı elime alaca

Geçen cumartesi Sebahat Hanım evi süpürecekti. O gün dizlerinin ağrısından sürekli şikayet ediyordu. Ama onda da her yaşlı teyzenin tez canından vardı. Elektrikli süpürgeyi bir oraya bir buraya savurmaya başladı. Bugün bir özensiz yapıyordu. Hepimiz şaşırmıştık. Esasında titiz bir hanımdı Sebahat. H

Sonbahar mı karamsardı yüreği mi? Bilemedi ayağa kalktı kadın.
“Neyin var?” diye sordu aynada gördüğü siluetine. Sustu! Epey bir zaman sonra sorduğu soruyu cevapladı. “Nur topu gibi bir öfkem var.” cümlesiyle dans etti döndü durdu. Gözlerini, kendi gözlerine dikerken aklı kirli cama takıldı. “Kime

Ağlıyorum bugün yine. İçim dolmuş, durduramıyorum kendimi. Karardım gece gibi… Yılların birikmişliği var sanki üstümde. Düşüncelerim düşündükçe sinirlendiriyor beni. Fırtınalar kopuyor içimde. Dışarıya bağırıyorum çığlık çığlığa. Kendi halimden korktuğum kadar korkutuyorum da… Ama ne zaman geçse bu

Bizim evin önündeki yol iki yere çıkar. Aşağı gidersen lunapark, yukarı gidersen mezarlık. Çocukluğum hep bayır aşağı koşturarak lunaparkta eğlenen çocukları izlemekle geçti. Annem mahallenin zengin ailesinin çocuğuna bakardı, babam fabrikada işçiydi. Kardeşimse benden yalnızca iki yaş küçüktü. Okul

Karlı bir aralık ayının akşamında elem içinde yürüyen bir kadın, üzerinde uzun paltosu, kışlık örme elbisesi ve çizgili atkısıyla tipinin getirdiği rüzgardan uçuşarak yürümeye çalışıyordu. Sokağın en köşesinden önünü görmeye çalışarak gelirken hızlı hızlı yağan kar ayak izlerini siliyordu. Bu şehird

Sessizliğin büyüyüp büyük bir gürültüye dönüştüğü bir anda istemsiz kımıldadı oturduğu yerde. Masaya dayadığı dirseklerinin acıdığını fark etti fark etmesine de pek önemsemedi. Zihninde dolaşan düşüncelerin birbirine karışmış ayak sesleri boş bir noktaya dalıp giden gözlerinden yayılıyordu sanki. So

Elimde kalan kerpiçle yapılmış bir evin önünde top oynadığım fotoğraflar. Çocuktum, her şeyden habersiz sadece mutluluğun olduğu bir dünyaya inanarak ve tek derdi akşam ezanıyla eve girmek olan bir çocuk. Bir gün bir kamyonet gelip de yanaşınca anladım evimizin önüne, çocukluğumun geçtiği bu köyden,

Güne diğer günlerden farklı uyanmıştım. Bu hissin bilincinde olan ruh halim kıyafetlerimi giymeden önce bana bir şeyler anlatıyordu.
-Hadi bugün bir farklılık yap ve perdeni çekip camı aç. Ciğerden çek şu nefesi artık ve şu karşıdaki dalda sana bakan tek derdi belki de yemek, içmek ve yavrularına y

Takvimlerdeki sayıların değiştiği yeni bir gün sızıyordu penceremden içeri, kapalı perdelerimin ardından sızabildiği kadar… Bir sokak lambası aydınlatıyordu yeryüzünü boğan karanlığı. Evler çoktan uyumuştu, ayık olansa gecenin sessizliğiydi… Saatin epey ilerlemesine rağmen ben de daha uyumamıştım. U

Akşam yedi suları, tren sekiz buçukta kalkacak. Ben de garda oyalanıyorum. Bir banka yerleştim. Önümden gelip geçen insanlara bakıyorum. Kimisi bir şehre gidip yeni maceralara yelken açarken arkada bıraktıklarıyla ilerliyor. Kimi de gittiği yerden anılarıyla geri dönüyor. Düşününce hangi seçenek dah

Kulaklarımda o bilindik ses ve bugünlerde yerle bir olmuş dengem çarpışıyor. Ses: “Yere sağlam bas!” diyor. Dengem: “Devril, odaklanma ve uyu!” Hangisi savaşı kazanacak diye saatlerce düşünebilir, zamanımı boşa akıtabilirim. Hatta dengemden yana bahis tutabilirim. Sesi susturmak daha kolay gibi hiss

Yar! Yıllardan bir yıl, aylardan bir ay, günlerden bir gün. Yüreklerde buhran, dışarıda sisli hava var. Uyumak ve uyumamak arasında gelen giden bir hafıza, geçmişi sorgulayan gözler dans ediyor ruhumda. Hani yazarın “Ne kadar güzel bir gün çay mı demlesem intihar mı etsem karar veremiyorum?” dediği

“Saplandım. Hâlbuki hiç bana göre değil. Hâlbuki, hâlbuki hiç bana göre değil dediğimiz şeylere daha da fazla saplanmıyor muyuz?” dedi dalgaların ekseriyetle büyük bir güçle kayaları dövdüğü bir kıyıdan. Uzaklardan… Denize diktiği gözlerinin içinden kırılıp geçen mavinin tonlarında yüzerken hafızanı

"Kırkına merdiven dayamak." dedi iç sesi. "Öyle bir tabir var hatırlayabildin mi?” cümlesiyle de devam etti. Susturdu onu kadın aynadaki bakışlarıyla. Nihayet odam sütliman oldu düşüncesiyle rahatladı. Derin bir nefes aldı. Sonra korku filmlerinden fırlamış gibi ses yeniden geldi. "Ya sendeki şu kaz

Küçüktük ikimizde. Onu ilk gördüğümde çok heyecanlanmıştım. Sanki bir şey olmuştu kalbime. Annem okula götürüyordu, okulun ilk günü kapıda karşılaştık. Bir anda başım döndü, bir rüzgar çarptı yüzüme. İçimi şenlik kapladı; ona bakınca, tüm okul stresimi unutuvermiştim. Anneler tanıştı girişte, sonra

Kırdım! Belki de daha çok kırıldım. Vazo gibi, cam gibi, en sevdiğim inci küpelerim gibi tuzla buz oldu bedenim. Eğildim organlarımı tek tek topladım ya da toplayamadım. Bilmem ki eskisi gibi oldu mu parçalarım? Öyle ki; duydum! Duymazdan geldi kulaklarım. Nicesini gördüm! Görmezden geldi bakışlarım

Bir gül görmüştüm yerde biraz ezilmişti daha fazla ezilsin istemedim. Onu güzelce bir bardak suyun içerisine bıraktım. Biraz üzülmüştüm gülün ezilmesine. Bu gül benim sevdiğim renkteydi. Güzeller güzeli kırmızı bir güldü. Balkonumun güneş alan güzel bir yerine bıraktım öylece dalıp gittim güle sonra

Annemle birlikte her hafta sonu anneannemi ziyarete giderdik. Bugün de o günlerden yalnızca biriydi. Biz ona her gittiğimizde kapıyı çok büyük bir ümitle açar sonra da yüzü düşer, bizi içeri alırdı. Birkaç sene önce buna anlam veremiyordum. Üzülüyordum da içten içe. Bende üzülmesin diye ona minik re

Göğün bir süredir soğukla yorgun düşmüş suretini yumuşatmak için düşmeye hazırlanan bir cemre öncesi, uzaklardan bir ilham perisi gelip konuyor parmağıma… Gelirken geçtiği yollardan hikâyeler taşıyor, ayaklarında o sarı-sıcak çöl kumu… Zamanı ve mekânı aşarak geliveriyor burnuma Orta Doğu’nun körfez

Bir kış günü alarmını durdurup yattığı yerden kalktı. İlk iş terliklerini giyerek yürümeye başladı. Terliğin parkede çıkardığı sesler evde yankılandı. Bu sesten kendisi rahatsız olmuştu bir kez daha kendisinin yalnız olduğunu hissetti. Bunları düşünürken camları açmaya başladı evinin havalanması içi

Sulukent, menekşe ve kaktüs en yakın komşularımdı. Güneş alıyordu evim, sonra ışığım yeterli ve elbette keyfim yerindeydi. Bir hevesle almıştı beni o. Konuşarak, severek, özenle seçmişti toprağımı. Pembe, göz alıcı bir saksıya ekmişti en minik halimi. Günbegün sulamıştı köklerimi. “Begonyam, narin ç

Uzağa, çok uzağa bir otobüs kalkıyor köyümüzden. Yaşım, kanımın en deli aktığı vakitlerde. Babam tarlada ömrünü çürütmüş, annem hem tarlada hem evde. İki kardeşin büyüğü benim. Hayalim hep köyden dışarıda başlıyor kendimi bildim bileli. İşte elimde bir fırsat, hayat altın tepside sunacak değil ya, u

Tüm zarafetimi bir kenara bırakıyorum. Hava soğukmuş, gözlerim çukurmuş, keyfim kaçıkmış, kime ne? Duvarlara mı kulaklarımı kapatsam, insanlara mı seçemiyorum. Saçma sapan eşyalarla valizimi doldurarak bir trene atlamak istiyorum. Bilinmeyen o yere gitmekle kendimi mükellef tutuyorum. Ya da donup ka

“Her birimizden bir tane var bu eşsiz evrende.” dedi kadın. Defalarca tekrarladı bu cümleyi fısıltıyla. Belki de inandırmaktı amacı, bizzat kendisini özel olduğuna. Öyle ya; aynaların hafızası yoktu ama olsaydı; onlar da “Her birinizden bir tane var bu eşsiz evrende.” cümlesini kullanırlardı. Düşünd

Islaktı gün ve aynada gördüğüm gözlerim gibi puslu. Yağmur sesiyle, kafamdaki uğultu dans ederken yine, yeniden sustum. Saatlerdir eski pikabımda çalan "Mazi kalbimde yaradır, bahtım saçlarımdan karadır. Beni zaman zaman ağlatan, işte bu hazin hatıradır." dizelerini, önce fısıltıyla sonra avazım çık

Dünyanın en güzel kokusu birine göre lavanta, diğerine göre sümbül olabilir. Bir başkasına göre de; elmalı tartın ve anne kekinin kokusudur elbet. Hatta pahalı parfümler, losyonlar, rujlar, şampuanlar, jeller, deniz, yosun, çimen… Eklenir listeye daha neler neler. Ben ise, ben kâğıt kokusunu tek geç

Mor karanlık indiğinde güne, yıldızların o parıltılı göz kırpışları eşliğinde gökte asılı Ay, gümüşi ışık hüzmesini değdiriyor yüzüme. Mahzun bir elemin mesken tuttuğu yüzüme ulaşmak için, köhne bir evin erimiş perdelerini tutmaya korkar gibi çekingen ama özenli bir edayla saçlarımı aralıyor önce. T

Sağlam, güçlü ve içten bağlılık üçlüsünü bir araya getirince “Sadakat” çıkıyor karşımıza. Kime? Neye? Nereye? Aşk, dostluk, futbol takımı, en sevdiğin kahve, hep gittiğin o kafe, doğduğun şehir, yeşil kloş elbisen. Kim bilir, neler gelir aklına? Zor mu peki? Vazgeçebilecek gücün varken, yapmamayı se

Çoğumuzun gözünde sıradan üflemeli bir çalgı olarak yer edinmiş ney, aslında bu işlevini gölgeleyecek bir yere sahiptir tasavvufta. Ham maddesi sazlıkta biten basit bir kamış mucizelerin sesidir adeta. Rivayet odur ki; Allahutaala gönderdiği son peygamber Hz. Muhammed'i sırları ile taçlandırmıştır.

Rüzgâr bu!
Günlerden bir gün vazgeçmiş esmekten.
Suçlanmış!
Şaşkınsın diyen olmuş.
“Şaşırdın” diyeni duymuş!
Oysa o sadece susmuş.
Yol uzun, yol inişli, yol çıkışlı!
O kendine sade ve sadece bir yol arkadaşı bulmuş.
Ne papatya, ne sümbül ne de gül...
Gönlünü kaptırdığı bir hindiba, cılız mı

Nicedir öznesiz cümleler içinde bulurum kendimi. Öylesine değersiz, soğuk, canlanmayı bekleyen. Yumuşacık sorulmuş bir “Nasılsın?” sorusuna bile: “İyiyim”’ demekte zorlanır dilim. Ve öğüt dinlemeye tümüyle kapalı beynim. Ne yüklemi tamlarım, ne tümlece yaren olurum. O uzaklara, çok uzaklara dalar du

Yaz sabahı, hafif bir meltem, yine hayaller ve mavi düşler eşlik eder ruhuma. Burnuma gelen o tanıdık koku karşısında yalnızım. Oysa aylara aylar eklemiştim. Takvim yapraklarını koparmamıştım duvardan. Belki zamanı durdurmak isteyişimdendi çabam. Baharda kalalım demiştim, her bir hücreme. Belki de d

Karanlık biter, doğar gün. Denize çıkar sokaklar. Aydınlıkla sarmalanır dalgalar. Güneşi gördüğü için midir bilinmez dans eder martılar. İşte benim tam da o anlara ihtiyacım var. Ah o sabahlar! İçimdeki bitmek bilmez fırtınalar. Yine geceden kalmalar. Her adımda yatışsa da, solmadılar! Bak işte şar

Ne iyi gelir yanıklara? Buz, su, bal, aloe vera, merhem... Şiddeti fark eder mi sıcağın az yandı dersem? Buhar mı? Ateş mi? Yağ mı? Hangisini istersen! Yoksa yaz mı yaktı canımı? Güneş'e hafif meltemler eşlik ederken. Kabarcıklar ellerimden çok, beynimde görsen! Sahi kaç derece benim yanıklarım 1-2

Elimi öylece bırakıverdiğim masanın üzerinde bir aydınlanma oldu o gece. Yelkovan akrebi on ikinin üzerinde yakalamıştı, bilinen masallara inat bal kabağına dönüşüvermedi araba ya da külkedisine dönmedi prenses. Her şey yerli yerindeydi, görünen hiçbir değişiklik yoktu, saniyeler öncesinde takvimdek

Bir ağaç altı, mevsimlerden yaz ya da ilkbahar… Göğe bakarken bin bir soruyla, aklıma gelen bir bilinmezlikle oflarken buldum kendimi. Şans, talih, ütopya, rüya... Neyse ama masaldayım tam da şu an! Lakin kırmızı elma düşmese başıma. Veyahut ninemin beşiğini tıngır mıngır sallamasam. Şu meşhur eski

Zihinde saklama gücü; neyi mi? Yaşanılanları, öğrenilenleri, geçmişi, aşkı, acıyı, umudu... "Hafıza" işte. Var; sende, bende, onda, diğerlerinde... Peki ya suda? Niyetler neden söylenir bakarak berraklığına? Kristalleri mi saklar, bendeki seni anlattığımda? Peki, şişelere yazıp; dilekleri, en sevdiğ

Acı! “Senin tarifini yapmak mümkün mü?” diye sessizce bir soru sorsam. Kim nasıl açıklar heybetini? Tevekkeli değil; yoğun bir duygu olur ortak karar ve sanı. Peki, olgunlaştırır mı insanı? Yaş almak değil, acı çekmek büyütür derler dimağı. Evetler, hayırlar, belkiler, mümkünler… Nice cevaplar duyuy

Hayranı olduğum bu eşsiz şehir yine içini boşaltıyor geceye. Çok sinirlenmiş, üzülmüş ya da mutluluktan olsa gerek ağlıyordu yine. Ve ne zaman yağmur yağsa, bende eşlik ederim yalnız bırakmam sevdalısı olduğum memleketimin güzel şehrini. Penceremi tıklar yağmur. Seslenir bana ve başlar eşsiz güzelli

Hangisi daha zor? Mahcup etmek mi? Mahcup olmak mı? “Hasretinle mansur kaldım, hasretinle mahcup kaldım ey sevgili.” sözleriyle seslenen Küçük İskender’e versek kulağımızı. Düşünsek; insanı kim niye mahcup ederdi ya da neden mahcup olurdu gönüller? Avuçlarına öfkeyi mi, merhameti mi almak isterdi fa

Gözlerimi açıyorum ve kendimi bir filmin içinde buluyorum. Bir bakıyorum ki başrol oyuncusuyum. Ama ne zaman seçmelere katıldım ve başrol oyuncusu oldum hiçbir fikrim yok. Senaryoda yazılan neyse onu oynuyorum; çok da seçim hakkım varmış gibi durmuyor. Yan karakterler de çoktan seçilmiş. Ne kadar uy

Ayazdı. Soğuk hava, avuçlarındaki nasır acısını azaltıyor fakat parmaklarını uyuşturuyordu. Servise yetişmenin verdiği acele, nasırlarını düşünecek zamanı olmadığını hatırlattı. Yol uzun, ayakları yorgundu. Günde on iki saat çalışıyor üstüne gönülsüz/zorunlu mesai yapmanın verdiği yorgunluğu atacak

Canım Anadolu’nun efsaneleri, masalları, hikayeleri anlatılır durur kulaktan kulağa. Eski duvar motifleri, halıları, resimleri süslenir itinayla. Fısıldananlar ilham kaynağı yaşayanlara. Elbet hepsi neden olmuştur, sebepli veyahut sebepsiz sonuçlara. Büyükler konuşur, nasihat verir torunlara. “İyil

Bir demet nergis ile baş başayım bu akşam. O ufak cüssesini aşıp arşınlıyor odamı, o hatırda kalır kokusuyla. Masama yayılıyor önce, oradan emektar koltuğuma… Sonra, kitaplarımı dolaşıyor tek tek, belki sonu iyi biten bir öyküye rastlarım umuduyla… Ve yayılıyor biraz da kirlenmemek için zamana karşı

Mavi gökyüzünde yolunu kaybetmiş bir bulut;


OKUMAYA DEVAM ET

Mini mini aç ve cılız bir ceviz kurdu; nihayet ceviz kabuğunda delik açmış. Sabırsızlıkla içeri süzülmüş. Mutlu olmuş. Emeline ulaşmış. Derya bulmuş, kral olmuş. Bütün hırsıyla yemeye başlamış. Doymuş ama durmamış. Yedikçe yemiş. Nefes almamış! Hiç bıkmamış. Epey büyümüş, büyüdükçe şişmanlamış. Yine

“Beyaz yalan” denilen şu iki kelime. Ne kadar doğru? Söylenir mi? Yapılır mı? Yazılır mı? Kabul edilebilir yanı var mı? Gündelik hayatta kullansak “yanlış hareket” sayılır mı? Nice sorular eklenir ama… Cevap, niteliğine ve niceliğine göre değişir; evrilir, çevrilir şaşırtıcı bir şekilde. Veyahut tar

Anahtar kolyeniz oldu mu sizin? Benim oldu. Üstelik bir tane değil. Bir kaç tane. Her yeni eve bir anahtar. Genişi, darı, paslısı, ince uçlusu... Bazılarını uzun yıllar tuttum boynumda. Bazıları çok kısa kaldı. En çok hangisini mi sevdim? Elbette menekşe kokulu olanı. “Anahtar menekşe kokulu olur mu

Daha ilk günden başlamıştım bu sevda türküsünü yazmaya,

Yüreğimde notalanan şu şarkı sözlerini susturamıyordum,

Zaman geçmiyordu onu gördüğüm anlarda,

Ben durmadan koşuyordum içimde ona karşı,

Bir insanın bir insanı böyle değiştirmesi mümkün müydü?

Bilemiyor, yine de inanmak

Sabahın altısı daha. Uyandım ve karanlığı izledim. Gece boyunca uyuyamadım da zaten doğru düzgün. Bir yanım hep bir şeyleri düşünüp arzulamakla geçti. Böyle olmamayı diledim hep. İçimde tuhaf bir his ve içinde hep yalnızlık…
Cümlelerimi kuramaz oldum artık, hangi kelimeyi seçsem bir diğeri üzülüyor

Hayatta bazı şeylerin bedeli vardır.


Bazı tercihlerin, bazı kararların, bazı durumların ve bazı anların…

Yaşanmış veya yaşanacak her şey birer bedel üzerine kurulmuştur ve ne yazık ki eninde sonunda hayat o bedeli bize ödetir. Bu bedellerin yarısı kendi tercihlerimizdir diğer yarısı hayatın

Aşkı anlatan güzel bir tablodur; “Âşıklar”, Rene Magritte’in ünlü eseridir. Sürrealizmi benimseyen ressamın tablosunda sağda kırmızı duvar, yukarıda beyaz tavanla birleşir. Âşıkların aynı odada olduğu izlenimi vardır fakat arka fonda o mavi gölgeyle gökyüzü havası verilmek istenmiştir. Pencere olmam

Geçenlerde küçük bir kasabaya denk düştü yolum. Severdim öyle hiç tanımadığım, bilmediğim yollarda dolaşmayı. Küçüklüğümün alışkanlığıydı öyle her yere girip çıkıp hayatı tecrübe etmek. Kırk yaşımdayım ama hala ne tecrübeliyim ne de çocuk. Yedi- sekiz kişinin oluşturduğu topluluk kasabanın girişini

Derin bir nefes alarak uyandı uykusundan. Sonra sokak lambalarına baktı yanıyordu hâlâ, güneş doğmamıştı tam olarak. Ağustosun son günlerinin geceleri serinletmişti havayı. Ürperdi ve üzerine hırkasını aldı. Balkona çıkıp sigarasını yaktıktan sonra üç beş tane kalmış yıldızları seyretmeye başladı. S

Aşk gittiğin değil gidemediğin kapının önünde açılmasını beklemektir…


Zor bir cümleydi ve anlamı insanı düşünceye itiyordu. Aklına tek bir isim gelmişti başkası olamazdı. Oysa çoktan bitmişti aşk denilen şey aralarında. Zor olmuştu ama aşmıştı yokluğunu. Artık eskisi kadar düşünmüyor merak

İçeriden gelen ses bir erkeğe aitti ve sevgilim diye sesleniyordu. Zaman durmalıydı veya akmalıydı deli gibi bir hızla. O an bir şekilde geçmeliydi. Kendini dışarı attı nefes almak istedi. Zorlanıyordu ve kızıyordu kendine. Ne yapacağını bilmiyor yürüyordu sadece. Evinin yokuşu ona sanki on yıl gibi

Soğanları pembeleşinceye kadar kavurdu kadın. Biraz domates rendeledi, bir kaşık da salça ekledi. Akşamdan suya koyduğu nohutları döktü üzerine. Ev yapımı salçanın ekşisini kırsın diye biraz tuz serpti, çok az da şeker ekledi yemeğe. Önce harlı ateşte kavurdu biraz, sonra kısık ateşte uzun uzun pişi

Nehir’le mecburi hizmette tanışmıştık. O da benim gibi ilk defa ailesinden ayrılmıştı. Sarışın, yeşil gözlü ve hayat dolu bir insandı. Ben işini bu kadar aşkla yapan başka bir insan görmedim. Çocuklara olan düşkünlüğünden dolayı çocuk doktoru olmuştu. Metrekareye 5 çocuğun düştüğü; her ailenin 10 ço

Üniversiteli bir genç olan Selim, her gün bindiği metroda bir kız gördü. Saçları kahverengi, gözleri çimen yeşiliydi. Her sabah o metronun hangi vagonuna; hangi saatte bineceğini hesaplayarak çıkardı evinden Selim. Aradan aylar geçmiş olmasına rağmen kız bir kez olsun fark etmemişti Selim’i. Genç aş

Bir gece vakti radyosunu açan bir adam önce sigarasını yakıyor sonra şarkının sözlerine takılıyordu. Durduk yere öyle bir şarkı dinleyip kapatacağı radyo ona binlerce anlamlar yükleten bir şarkıyla onu dakikalarca kilitliyordu duvara.
Şöyle diyordu şarkıda ‘’Senden yolum geçmez artık, bilmedin beni

İnsan hayalleri uğruna alıştığı hayatından bir çırpıda vazgeçer mi? Ben geçtim. Hayallerim için her şeyimi geride bıraktım. Doktor olmak için hayattım boyunca hep çalıştım. Yaklaşık üç sene önce de bunu başardım sayılır. Yani en azından Tıp Fakültesi’ne girebildim. Üç senedir ailemden uzakta hayatt

Yeter artık anne! Yine mi yatağı ıslattın? Yemin ederim vereceğim seni sonunda huzur evine. Sen de kurtulacaksın, ben de kurtulacağım.” diye söylendi kadın. Annesi uzun zamandır yatalaktı ve konuşamıyordu. Kızının sözleri üzerine özür dileyecekti ama onu bile dileyemedi. Yatağın ucunda duran ve öfke

Üniversite üçüncü sınıftaydım. Mimarlık bölümü öğrencisiydim. Yine hayatımın sıradan bir gününde yaptığım gibi erkenden kalkıp okula gitmek için hazırlandım. Eşyalarımı yüklendiğim gibi okulun yolunu tuttum. Kulaklıklarımı taktığı için hayattan kendimi soyutlamıştım resmen. O sırada gerçekten filmle

Aynı sokakta oturuyorduk onunla. Her gün bir kızla geliyordu evine. Ben onu pencerede sevmeye başlamıştım. Adını bile bilmediğim birinin yolunu gözlüyordum her gün. Herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi. Ben bu söylenenlerden iyi olanları duyardım sadece. Çok yakışıklıydı. Mahallenin tüm kızla

Sustuğumda hayat, hiçbir şeyim yok sandı. Konuşmuyorum diye fark etmedi beni, içimdeki sessiz çığlıkları duymazdan geldi. Onun umurunda bile değildim keyfini sürmeye devam ediyordu. Bense bende bıraktığı yaraları iyileştirmek için türlü merhemler arayışındaydım. O işin esprisindeyken benim ne denli

Ellerini başının arasına aldı. Hayatının artık bittiğini düşünüyordu. Yoksa hiç başlamamış mıydı? Kafasını gökyüzüne doğru kaldırdı. Kuşları kıskandı o an. Kuşlar ne kadar özgürdü. Sorumlulukları yoktu, ilişkileri yoktu, arkadaşlıkları yoktu... En azından Mavi böyle düşünüyordu. Hâlbuki kuşların da

Sabah işe gitmek için erken kalktım. O kadar geç kalmıştım ki ne kahvaltı yapmaya ne de özenli kıyafetler giymeye vaktim olmuştu. Acele ile evden çıktım. Otobüs durağına geldiğimde küçük bir kız ve annesini gördüm. Küçük kız bana baktığı vakit ona gülümsedim. Ona gülümsediğimi gören annesi çocuğunu

Bir dünyanın içinde hapsolmuş gibiydi. Kendisi mi farklı düşünüyordu, yoksa etrafında bulunan insanlar mı? Bilmiyordu. Herkes hem kendine özgüydü, hem de birbirine benziyordu. Zihni, zaman zaman bu sorularla dolup taşıyordu. Kendi düşündüklerini diğer insanlara anlatsa, acaba anlayacaklar mıydı? Bel

Akşam üstü okuldan çıkıp eve gitmek için yola koyulmuştum. O sırada annem marketten ekmek almam için bana mesaj atmıştı. Hava çok soğuktu ve ellerim üşümüştü. Bugün yanlışlıkla kendi cüzdanım yerine babamın cüzdanını alıştım. Babam ekmek parasını cüzdanından alabileceğimi söylemişti. Hem biraz ısınm

Hava oldukça kasvetli ve yağmurluydu. Eda annesinin oyun oynarken uyuya kalmasını fırsat bilip evden dışarı çıktı. Eda daha 7 yaşındaydı ve ayakkabı bağcığını bile zar zor bağlayabiliyordu. Buna rağmen üzerine montunu alarak dışarı çıktı. Akşam olmak üzereydi, hava da gitgide kararmaktaydı. Eda yolu

Uzayın henüz keşfedilmemiş bir yerinde “Eşyarafya” adlı bir gezegen varmış.
Bu gezegende yaşayan canlılar duygulara sahip değillermiş.
Çünkü bu gezegende sadece eşyalar yaşarmış.
Bu eşyalar, insanlar tarafından kullanıldıktan sonra çöpe atılan eşyalarmış.
İnsana dair çoğu özelliği taşımayan E

Hayal kırıklıkları olmasaydı ömrümü nasıl geçirirdim? Bazı insanlar hayatımda kalır mıydı hâlâ? Şimdi yanlarında bile oturmak istemediğim büyüklerimin boynuna sarılıyor olur muydum? Yediğim içtiğim ayrı gitmeyen arkadaşlarımla yeniden eğlenmemiz, heyecanla beklediğim filmin sonunun kötü bitmesi, sev

Erdi, yağmurda sırılsıklam olan ayakkabılarını çıkardı, kabanını portmantoya astı. Bu burada kurur mu acaba derken bugün bunun çok da önemli olmadığını düşündü. Ne çok konuşuyordu son zamanlarda kendisiyle. İç sesinin gürültüsü bazen dış sesini bastırıyordu. Günü bir kaç kelime ile geçiştiriyord

Başka yaşamları kıyafetleri gibi çıkarıp giymek isterdi Songül, 65 yaşında ve elindeki tek gerçek balkonundaki çiçekler. Ah ne çok isterdi elinde bir mesleği, seveceği bir torunu, işleteceği minik bir kafesi olsun, hepsini farklı hayatlarda tatsa ne güzel olurdu. Her şeyi deneyip bırakmaktan elinde

Spiros Usta uzun yıllar bu antika dükkanında tarihin izlerini başka yaşamlara aktarmaya adamıştı kendini. Tarihin geleceğe hizmet eden bir elçisiydi adeta. Spiros Usta, Rum kökenli bir aileden gelmekteydi ve İstanbul’un yaşayan tarihiydi. Balat esnafı ona “zaman yo