Kaç bilet alsam mutlu olurum gişeden? Kaçıyla çocukluğuma dönerim mesela? Bir mi? On mu? Daha mı fazla? Dönme dolapta şehrin ışıklarına baksam. Atlıkarıncada ille de pembe tüylü atı istiyorum diye tuttursam. Tüylerini ellerimle sevsem atın. Sonra çarpışan arabalardan birine binsem, diğerinden insem. Çarpsam, çarpsam. Koşsam, su tabancasını alsam elime ördeklere sıksam. En koca oyuncağı ben kazansam. Balerin teyzenin eteklerine binsem dönsem dönsem. Sonra biraz yorulsam pamuk şeker alsam elime. Yapış yapış olsa yüzüm ama yesem durmadan. İzlesem çocukları, anneleri, babaları, teyzeleri... Yine durmasam. Terlesem koştursam. “Hızlı trene binmedim daha, bir dakika.” diyerek sızlansam. Hopppp kuruldum en öne. Korkmuyorum. Eller havaya. “Ama ama korku tüneline girmedim daha.” Hepsini mahalledeki çocuklara anlatsam, eksik kalmasa. Hatta belki biraz abartsam. “Biletlerim daha bitmedi ki.” İşte heyecanla girdim tünele. “Merhaba Drakula, örümcek kardeş, vampir amca selam.” Hepsiyle konuşsam. “Dondurma yemedim daha.” Ağlasam ağlasam. Böylece dondurmayı da aldırsam. Son bir biletim var elimde. Biraz zıplasam. Şu ışıklı kanguru da beni bekler. Gülsem gülsem ağız dolusu kahkaha atsam. Bir rüya olsa ve ben uyanmasam. Kaybolsam lunaparkta. Koşulsuz, kaygısız mutlu olsam ve tek derdim biletlerimin tükenmiş olması olsa. Ya da annemin akşama yapmış olduğu ıspanak yemeğini yemek istemeyişim. Sahi kaç bilet alsam dönerim çocukluğuma? Bir, on, yüz… Biliyorum aynı fikirdesiniz. Biletler beni o günlere döndürmez. Dönsem. Sayısı kaç olursa olsun alsam. Dönme dolabın en üstündeyken gördüğüm dalgaların üstü beton artık. Deniz çekildi. O eski ev, atlıkarıncadan el salladığım, yıkıldı. Çarpışan arabalar da yok, ördekler de. Ördeklerin canlısı bile kalmadı şehrimde. Hepsi bir kenara, lunaparkta el ele koşturduğumuz kardeşlerim uzakta, arkadaşlarım yok. Dağıldık. O anneler, babalar, teyzeler gitti. Ömür yitti. Lunapark kapandı...