Çalar saatin 'uyan' emrini vermediği sabahlara kalkmak. Yorgun ve mutsuz uyanmamak. Bebek gibi uyumayı hayal etmek. Koyun saymadan rüyalara dalmak. Perdeleri sıkı sıkı kapatmak ve kuş tüyü yatağımdan çıkmamak. Dakikalarca bekleyip sıra bana geldiğinde ismini hep karıştırdığım kahve ile kahvaltıyı geçiştirmemek. Çökelekli börekten koca bir parça bölmek. Çok mu şey istiyorum?

Yün döşekte yatardık çocukluğumuzda. Kardeşler, kuzenler kimimiz dipte, kimimiz başta. Döşeğimizi, yastığımızı, yorganımızı şimdiki gibi çok para verip hazır almazdık. Köyümüzün yorgancıları vardı. Onlar dikerdi. Astar koy, yün kumaşı hazırla. Gümüş tellerle işle. Havalı meslekti yorgancılık, köyün kadınları kızlarının çeyizi çok olsun diye, sandıkları geniş oydurur. Yorgancı da motif kavgası yaparlardı. Şimdilerde o da kaybolan bir kültür ya! Birçokları gibi.

Ninem erkenden yer soframıza koyardı elleriyle açtığı otlu, patatesli, çökelekli börekleri. Yanına da taze yeşil soğan. Ben en çok çökelekliyi severdim. Kokusu burnuma gelince horozumuz İbikten bile erken uyanır koparırdım ucundan böreğin. Daha kahvaltımızı bitirmeden bastonunu alırdı eline, geçerdi işinin başına yine ninem, vururdu pamuklara. Yastıklara, yorganlara, yün döşeklere… "Ne yapıyorsun nine?" deyince: "Hallaçlık yapıyorum evladım" derdi. "Kabartmak lazım her birini. Yoksa rahat uyuyamazsınız." Ben de bir sopa bulsam kabartsam, kabartsam. Mutlu uyanır mıyım acaba yeniden? Hadi yastığı, yorganı, döşeği, bir ihtimal çökelekli böreği hallettik diyelim. Masalları ne yapacağız? Ne masal anlatan bir ses var evde, ne de prensler, prensesler, yedi cüceler, çirkin ördek yavrusu. Koca bir kimsesizlik. Oysa kıkır kıkır gülerdik dinlerken masalları, çıplak ayaklarımızla zıp zıp zıplardık. Susmazsanız masal mutlu bitmez derdi ninem. Susardık hemen. Çıt çıkmazdı. Çünkü en sevdiğimiz kısım mutlu sonlardı. " Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine."

Peki, ben niye muradıma eremedim? Muradıma eremeyişimden midir kerevetimde gökten düşen üç elmayla çok zamandır uyanamayışım?