“Nesin?” “Kimsin?” “Ne yaparsın?” Dedi insanoğlu... Türlü dil ve zamanlarda, bazen sessiz bazen sesli o nizami bakışlarda. Soru kipleri türlü ses tonuyla buluştu. Bende sıfatlar aradı, bulamadı ya da buldu. Önceleri nedendir bu merak dedim. Ben: Ben idim! Yine de; Anlattım durdum! Lakin büyüdükçe yoruldum! Sıkıldım! Sustum! Sonraları; Yıldım! Yine de; Dayanamadım. Tekrar konuştum: Susmadı bende sözden nakışlarda. İşledim! Oyaladım durdum! Önce birini, sonra diğerlerini tek tek cevapladım. Beni sundum! Hiçbir şey değilsem de ressamım şu hayatta, “Resim çizerim.” dedim. Hiçbir şey değilsem de şairim şu hayatta, “Şiir yazarım.” dedim. Hiçbir şey değilsem de aşçıyım şu hayatta, “Yemek yaparım.” dedim. Dedim; “Kimim? Neyim? Ne yaparım?” Anlattım durdum! Beni sundum. Yine de; Bitmedi soru kipleri, türlü ses tonuyla yine buluştu. Nesin? Kimsin? Ne yaparsın? Bıkmadı insanoğlu! Lakin ben büyüdükçe duruldum. “Ne resim yaparım.” dedim, “Ne şiir yazarım.”, “Ne de aşçıyım yemek yaparım.” İsmimin yanına sıfat eklemem. Sesli ve sessiz bakışlara da anlam yüklemem. Kimseye izahat vermeye mecbur değilim. Hiçbir şey bile olsam yine en çok kendimi severim. Yaş aldım! Öğrendim! Bildim! Beni buldum!