Rüzgârın mızıkasından yayılıyor

Varlığı unutulmuş bir kadının ağıtı

Önünde uzanan o heybetli dağlara savruluyor

Yankılanırken gökte

İki göz evinde

Perdeleri kapanıyor

Ve bir günlük daha

Oyun sona eriyor

 

Çekilirken usul usul titrek parmakları

Geride kalan

Karanlık bir pencere

Pervazında ekmek kırıntıları

Beklemekten nasibini almış

Bellidir nicedir kuşların bile uğramadığı

 

Derin bir sessizlik

Bir iç çekiş

Kesif bir küf kokusu sonra

Nefes alıp vermekten yıpranmış

O hayat yorgunu ciğerlerini yokluyor

Duvarları rutubet yapmış gözlerinin

Pencereleri tuğlalarla örülmüş

Ne yapsa da

İçi havalanmıyor

 

Varlığı unutulmuş bir kadının ağıtı

Ne zaman rüzgâr esse

Yankılanır dağlarda

Ve yaşar gider yalnız bir kırlangıcın çığlığında