Sirayet eder korkusu insanın

Siner üstüne, daha da kararır gölgesi

Tek başına dönerken evine,

Bir gece vakti…

Arnavut kaldırımlı önünde uzanan o tanıdık yolda,

Çöküverir göğsüne

Ömrüne musallat, hep aynı karabasan gibi…

 

Sessizce sıkar boğazını

Nefessiz bırakır…

Ulaşır da taşa toprağa,

Ulaşır da tepede göz kırpan yıldızlara,

Değivermez hiçbir insanın kulağına

İçinde kopan feryat…

Yine içine gömülür…

 

Bir taşın sinesini yararak

Filizleniveren yeşil yapraklar…

Selam verir…

Sarmalayıverir içinde büyüyen korkuyu

Aydınlatıverir yolunu, geceye inat…

Ve hatırlatıverir,

“Umudu olmasa ne kadar da yalnızdır insan…

Hep bir yol bulunur çıkmaz sokak dediğin yaşamdan…”

 

Adım adım, böyle yeşillendi yolum…

Ne kadar yalnızım desen de

Umut kalabalıklaştırır insanı…

Bir taşın arasından feryadımı duyan bir bitkiden öğrendim…