Bir pencere kenarı...

Kim bilir kaç parmak izi tutar bağrında?

Aklına düşer seyre dalıp gittiğin ne varsa

Yaşama yakın, ölümden uzak

Zaman adlı odada

 

Bir pencere kenarı...

Kim bilir kaç çizgi biriktirir suretinde?

Dolaşır hafızanın karmaşık koridorlarında

Geçmiş, şimdi, gelecek...

Yaşama ve ölüme eşit,

Yelkovan ve akrep arasında.

 

Bir pencere kenarı...

Kim bilir kaç nefes değer tenine?

Sirayet eder yalnızlığının kalabalık yansıması

Müptezel dünyanın gölgesinde

Ölüme yakın, yaşamdan uzak

Sanma, anıların pâyidar kalacak

 

Bir pencere kenarı

İçe açık...

Dışa kapalı...

 

Bir pencere kenarı...

Bir unutuş...

Bin hatırlayış...

 

Bir pencere kenarı...

Bir iç döküş...

Bin susuş...

 

Sessiz bir vaveyladır can önü sohbeti

İçine attıkların, taş olur

Kırıverir canı…

 

Duyulsun bu (z)amansız çığlık:

‘Penceresizim şimdi

Canı kırık…’