Güneş, göğü Ay'a teslim ettiğinde

Siyaha çalar o mavi-yeşil sular... 

Şehrin ışıkları dans eder üzerinde

Bir kırık bestedir, sonbahar... 

Aynı ay ışığının altında 

Valse durmuş gölgelerimiz

Ellerim senden uzak

Üşüyorsun... 

Titreyen dudaklarında asılı cümleler

Aramızdaki sessizliği çoğaltırken

Benimse gözlerini aşıyor bakışlarım

Değiveriyor içine

Duyuyorsun... 

Küçücük bir anın içinde

Zamanı büküyoruz beraber

Geçmiş silik, gelecek önemsiz

Büyülenmiş gibi donup kalıyor

Bir rüzgâr esiyor sonra

Alıp götürüyor hayalini

Aynı rüzgâra yeniliyor incecik bir dal... 

Ve bir yaprak tutunamıyor daha fazla 

Kızıla bulanmış göğsü... 

Savruluyor... 

Omzuna konuveren o minik yaprak, 

Tenine değerek can vermiş, 

Sararmış benziyle

Şimdi avuçlarımda yatıyor

Tekinsiz karanlığında gecenin

Bir kırık bestedir, sonbahar... 

Ne yarım, ne tam... 

Hatırladıkça, 

Yaprak döküyor hafızam...