Lavinya Dergisi

YAPRAK
Gülşah DEMİRCİ

“Susup içime döktüğüm cümlelere boğazımdan geçiş yok Parmak uçlarımla konuşuyorum, duyuyor musun?”


Güneş, göğü Ay'a teslim ettiğinde
Siyaha çalar o mavi-yeşil sular... 
Şehrin ışıkları dans eder üzerinde
Bir kırık bestedir, sonbahar... 
Aynı ay ışığının altında 
Valse durmuş gölgelerimiz
Ellerim senden uzak
Üşüyorsun... 
Titreyen dudaklarında asılı cümleler
Aramızdaki sessizliği çoğaltırken
Benimse gözlerini aşıyor bakışlarım
Değiveriyor içine
Duyuyorsun... 
Küçücük bir anın içinde
Zamanı büküyoruz beraber
Geçmiş silik, gelecek önemsiz
Büyülenmiş gibi donup kalıyor
Bir rüzgâr esiyor sonra
Alıp götürüyor hayalini
Aynı rüzgâra yeniliyor incecik bir dal... 
Ve bir yaprak tutunamıyor daha fazla 
Kızıla bulanmış göğsü... 
Savruluyor... 
Omzuna konuveren o minik yaprak, 
Tenine değerek can vermiş, 
Sararmış benziyle
Şimdi avuçlarımda yatıyor
Tekinsiz karanlığında gecenin
Bir kırık bestedir, sonbahar... 
Ne yarım, ne tam... 
Hatırladıkça, 
Yaprak döküyor hafızam...