Susup içime döktüğüm cümlelere

Boğazımdan geçiş yok

Parmak uçlarımla konuşuyorum

Duyuyor musun?

 

İncindiği yerden çatlar sesi

Gücenmiş, solgun bir kalbin

Duyamasan da

Hafızanın buğulu camında

Sanırdım silinmez hiçbir parmak izi…

 

Öğrendim ki insan zamanla unutur…

Bir göz kırpımında unutulur…

Dolaşırken hafızanın kör boşluklarında

Sessizce, parmak ucunda…

Bir el, yine kendi eline sarılır

İnsanın acısını bir kâğıt,

Bir de kalem alır…