Bir gece vakti…

Yelkovan akrebin ensesinde…

Suretsiz bir gölge gibi

Adım adım büyüyor yalnızlığım…

 

Arnavut kaldırımların sonunda bekliyor

Karanlığın emrine amade bir lunapark

Çocuk gülüşlerinden uzak

Issız ve ürkütücü…

 

Düşünüyorum da

Simsiyah gecede

Hiçbir rengin anlamı yok…

Işıksız…

 

Yanından geçip giderken o lunaparkın

Atlıkarıncada bir at kalıyor aklımda

Gözlerinde meyus bir sessizlik

Kaderine prangalı…

 

Geceye boyandığında

Aydınlanıyor düşüncelerin…

Dudakların sessizliğe mühürlense de

Gürültüsü başlıyor iç sesinin:

“Boş bir lunapark gibiyim geceleyin…

Neşeden yoksun…”

 

İçimde dile gelmemiş bir dua…

Kaldırıp kafamı, bakıyorum gökyüzüne

O ise yüzüme bakmıyor

Göğün de manası eksik

Yıldızsız…

 

Lunapark, gökyüzü ve ben….

Gece vakti çok yalnızız!