Daha süt kokan, beyaz düşlerim  

-Ah, ben ki onları koynumda besleyip büyüttüm- 

Gerçeğin elinde bilenip  

Simsiyah bir karga olup oydular göğsümü 

Vefanın ipi koptu kopacak içimdeki boşlukta 

İncir çekirdeği bile utandı bu oyukta 

Başım mı daha hızlı dönüyor 

Yoksa sınırları olup köşeleri olmayan şu dünya mı?  

Bir soru işaretinin çengeline takıldım 

Büyüdüğünde gerçekle beklentinin arasındaki uçurum 

Uçmayı düşlüyorum kanatlanıp 

Ama düşüyorum hakikatin kıyısından kayıp 

Tutunuyorum son bir umut 

Gökte sayıp göz kırptığım yıldızlara 

-Onlar ki parıldayan ölüler- 

Düşüyorlar şimdi benle beraber, birer birer… 

Hem gerçekler bu kadar sertken 

Bitmez bu serbest düşüşler…